ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2017
100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
44 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥΣ!
Συμπληρώνονται φέτος 44 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973. Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 αποτελεί μία από τις πιο πολύτιμες ιστορικές αναφορές του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα. Αποτέλεσε μία συγκλονιστική εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Έσπασε τη σιωπή που επέβαλε το μαρτυρικό καθεστώς του «γύψου» της στρατιωτικής δικτατορίας, η επταετία της ωμής καταστολής, των δολοφονιών χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών, των εξοριών και των φυλακίσεων. Η εξέγερση δεν αποτέλεσε μία συγκυριακή στιγμή, αλλά, βασίστηκε στα θεμέλια που έχτισαν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες του λαού ήδη από τη δεκαετία του 40 και την εαμική επανάσταση μέχρι του πολιτικούς αγώνες για εργασιακή κατοχύρωση και δημοκρατικά δικαιώματα κατά τις δεκαετίες του 50’ και του 60’, ενάντια του μετεμφυλιακό κράτος της τρομοκρατίας. Στα χρόνια της χούντας, η αντίσταση της νεολαίας στην Ταράτσα της Νομικής το Φλεβάρη 1973 αλλά και οι αγώνες της εργατικής τάξης υπό συνθήκες απόλυτης κρατικής βίας άναψαν τη φλόγα. Η εξέγερση του Νοέμβρη, ανέτρεψε την επιχείρηση «φιλελευθεροποίησης» του χουντικού καθεστώτος, αποτρέποντας τη νομιμοποίηση, την απροσδιόριστη παράταση του αυταρχικού κράτους εκτάκτου ανάγκης και συμβάλλοντας καθοριστικά στην ταχύτατη πολιτική κρίση και την πτώση του μετά τα γεγονότα της Κύπρου. Κυοφόρησε τις ριζοσπαστικές πρακτικές πάλης των εργαζομένων και της νεολαίας των σύγχρονων κινημάτων, ανέδειξε το νικηφόρο ορίζοντα των αδιαμεσολάβητων και μετωπικών αγώνων και αποτελεί διαχρονική υπόμνηση του άρρηκτου δεσμού των διεκδικήσεων του λαού με την προοπτική της εξουσίας του, την επαναστατική προοπτική. Υπό αυτήν την έννοια, η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί διαχρονικό αντίβαρο στην ενσωμάτωση και την υποταγή στην πολιτική των κυρίαρχων τάεξων.
Οι ιστορικές επέτειοι δεν είναι μόνο ορόσημα για τη μνήμη των λαϊκών κινημάτων, των εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Η εξέτασή τους είναι απαραίτητη γιατί αποτελούν ζωντανά παραδείγματα νίκης του λαών, πηγές πολύτιμων συμπερασμάτων για κάθε πολιτική δύναμη, κάθε αγωνίστρια και αγωνιστή που παλεύει με προσανατολισμό την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας, και συνολικά το τέλος της κοινωνίας της ταξικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Υπ’ αυτό το πρίσμα, αυτό η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την νίκη της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Η Οκτωβριανή Επανάσταση οδήγησε στο πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία, έσπασε τη «νομοτέλεια» του καπιταλισμού, τροφοδότησε αλυσιδωτές επαναστάσεις και ενέπνευσε παγκόσμιους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες για δικαιώματα, για ζωή, για αξιοπρέπεια. Άνοιξε δρόμους για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε κάθε γωνιά της γης και γέμισε με πείρα και αποφασιστικότητα τόσους και τόσους κομμουνιστές και αγωνιστές. Είναι μια στιγμή από το μέλλον, που κουβαλάει στα χέρια της η εργατική τάξη και το συμφέρον της να σπάσει τις αλυσίδες.
Σήμερα, το Νοέμβριο 2017, η άντληση διδαγμάτων αλλά και ελπίδας από αυτές τις νικηφόρες στιγμές των λαϊκών αγώνων είναι κρίσιμη. Η διεθνής και ελληνική συγκυρία εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται από την επιθετικότητα της αστικής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που επιχειρεί να αναιρέσει τις απώλειες τις καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης μέσα από τη επιδείνωση των όρων διαβίωσης και εργασίας των λαών. Στο πλαίσιο της ΕΕ αλλά και της διεθνούς ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, οι πολιτικές φτωχοποίησης, αποκλεισμού και καταστολής παρουσιάζονται ως δήθεν μονόδρομος. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑνΕλλ έχει αναλάβει να εφαρμόσει απαρέγκλιτα τα μνημονιακά μέτρα που καθηλώνουν τις συνθήκες εργασίας και ζωής των εργαζόμενων και της νεολαίας. Η κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, η διευκόλυνση της παράδοσης της λαϊκής κατοικίας στις τράπεζες, αποτελούν πλέον την καθημερινή ατζέντα της κυβέρνησης.
Μετά από επτά χρόνια εφαρμογής των μνημονίων, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Παρά την συσσωρευμένη αγανάκτηση και την εξάντληση της αντοχής των λαϊκών στρωμάτων, όμως, οι κοινωνικοί αγώνες δεν αντιστοιχούν στο μέγεθος της επίθεσης, ούτε φτάνουν στα επίπεδα ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα που καθόρισαν άλλες φάσεις της μνημονιακής περιόδου. Περισσότεροι παράγοντες ευθύνονται για αυτό το αποτέλεσμα. Ανάμεσα σε αυτούς είναι τα χαρακτηριστικά παραίτησης και προσωπικής/οικονομικής πίεσης που δημιουργεί η ανεργία και η επιδείνωση των όρων εργασίας και διαβίωσης τα τελευταία επτά χρόνια εφαρμογής των μνημονίων. Σημαντικό ρόλο στην απαγοήτευση παίζει και η αποτυχία των πολιτικών της αριστεράς. Είναι κυρίως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη μνημονιακή στροφή του ο οποίος έχει ξεκόψει από κάθε έννοια της αριστεράς, , που διαμορφώνει την απώλεια εμπιστοσύνης σε μεγάλα τμήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας, για τα αποτελέσματα της συλλογικής πάλης και εξισώνει την αριστερά με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Στην απαγοήτευση αυτή παίζει ρόλο και οι αδυναμίες των δυνάμεων της ριζοσπαστική και ευρύτερες αριστεράς. Σε μία περίοδο που η χώρα και οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να βρίσκονται στη δίνη της κρίσης, που μεγάλα τμήματα των εργαζομένων, αναζητούν μια εναλλακτική πρότασή διεξόδου από την κρίση, υπάρχουν τμήματα που ακολουθούν μία αριστερίστικη κατεύθυνση και αρνούνται τις κινηματικές συνεργασίες και τις πολιτικές συμμαχίες, στάση που μοιάζει (και είναι) για τους εργαζόμενους αδικαιολόγητη.
Το αστικό πολιτικό σύστημα και ο ιμπεριαλισμός έχουν θέσει ένα πλαίσιο που είναι αναγκαίο να σπάσει. Το δήθεν μονόδρομο ή αλλιώς το δόγμα του There Is No Alternative (ΤΙΝΑ). Για να γίνει αυτό εφικτό, είναι αναγκαίο οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς να προτάξουν τόσο την πρόταση όσο κα την πρόθεσή τους για ανατροπή. Να προτάξουν την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός πλατιού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου δυνάμεων πίσω από το μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής εξόδου από την κρίση με βασικούς κόσμους την έξοδο από την ΟΝΕ, που αποτελεί τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης φυλακής που έχτισε το ευρωενωσιακό «όραμα», τη ρήξη και έξοδο από την ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ, τη διαγραφή του χρέους, τις εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των βασικών παραγωγικών μονάδων. Μία τέτοια πρόταση μπορεί να συνδέσει και να ενώσει ένα ευρύτατο φάσμα δυνάμεων, οργανώσεων και μετώπων της ριζοσπαστικής αριστεράς που βρίσκονται σήμερα πολυκατακερματισμένες, και αδύναμες να ορθώσουν αντιστάσεις κλίμακας.
Είναι ευθύνη της κάθε δύναμης να υπερβεί τις αγκυλώσεις να παλέψει για τη μετωπική συγκρότηση της αριστεράς πίσω από ένα τέτοιο πρόγραμμα. Η πρόταση αυτή που τίθενται από τη Λαϊκή Ενότητα σήμερα, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για ένα μεγάλο ανατρεπτικό κίνημα που θα βασίζεται στη δύναμη των μαζών και στην εμπιστοσύνη τους σε μια άλλη προοπτική, θα ανοίξει δρόμους όχι απλά για την επανακατάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων, αλλά για μια άλλη κοινωνία συνολικά που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων και του λαού. Δυστυχώς η σ
τάσης απομόνωσης ή διαχωριμού που παρουσιάζουν τμήματα της αριστεράς αποτελούν σημαντικό εμπόδιο σε σχέση με τις σημερινές ανάγκες. Η υπεράσπιση της μετωπικής πολιτικής είναι, συνεπώς, σήμερα αναγκαίο καθήκον για τις δυνάμεις της αριστεράς τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο επιμέρους κοινωνικών χώρων, στους εργασιακούς χώρους, στη νεολαία, στις γειτονιές.
Με όπλο μας τους μεγάλους αγώνες του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας, να βαδίσουμε με αποφασιστικότητα στο δρόμο του αγώνα. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Νοέμβρης, οι μεγάλες νίκες και οι κατακτήσεις των λαών, ζουν στους αγώνες του σήμερα, μας εμπνέουν τη βεβαιότητα ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν και στις πιο δύσκολες συνθήκες, να αλλάζουν την κίνηση της ιστορίας, να ανοίγουν νέους δρόμους κι εποχές. Ένας άλλος κόσμος είναι, πράγματι, εφικτός.
Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
