Για την ΑΡ.Α.Σ.

Η Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση αποτελεί πολιτική οργάνωση με κομμουνιστικó προσανατολισμό που τοποθετείται στην επαναστατική – αντικαπιταλιστική αριστερά. Ιδρύθηκε το 1997 και προέρχεται από το ρεύμα του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, που αναπτύχθηκε τις δεκαετίες του 80 και 90 στους χώρους της νεολαίας και ειδικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, και αποκρυσταλλώθηκε στις αριστερές συσπειρώσεις φοιτητών, τις ΕΑΑΚ και την πολιτική ομάδα Αριστερές Συσπειρώσεις.

Στόχος της είναι να συμβάλλει στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, στην οικοδόμηση της εργατικής και λαϊκής εξουσίας στην κατεύθυνση προς τον κομμουνισμό. Συγκροτείται στη βάση των θέσεων του επαναστατικού μαρξισμού. Στηρίζεται στις θεωρητικές και επιστημονικές αρχές που επεξεργάστηκαν οι Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν. Αναγνωρίζει τις επεξεργασίες και την συμβολή των ανανεωτικών κριτικών κομμουνιστικών ρευμάτων που προέκυψαν από τη μαζική κοινωνική κριτική και πάλη στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού αλλά και του υπό ανάπτυξη κόσμου μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

H πολιτική στρατηγική της ΑΡΑΣ είναι συνολικά αντικυβερνητική και αντισυνδιαχειριστική. Στοχεύει στην διαμόρφωση μιας ταξικής κοινωνικής συμμαχίας υπό την ηγεμονία της εργατικής τάξης, που να εκφράζεται μέσα από θεσμούς εξωτερικούς (συνδικάτα, συμβούλια, κοινωνικές συσπειρώσεις, κόμματα) και αντιθετικούς από τους αστικούς κρατικούς μηχανισμούς. Η ΑΡΑΣ επιδιώκει την όξυνση των αντιφάσεων και των αντιθέσεων του κρατικού μηχανισμού στο πλαίσιο της οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών με αυτοτελείς πολιτικούς στόχους μη διαμεσολαβημένων από τους κρατικούς μηχανισμούς. Γι’ αυτό εκτιμά ότι για οποιοδήποτε ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό απαιτείται η επαναστατική κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, η συντριβή των αστικών κρατικών μηχανισμών, η αναίρεση του μονοπωλίου της οργανωμένης βίας από την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, η οργάνωση των θεσμών λαϊκής αντί-βίας και λαϊκής εξουσίας και ο μετασχηματισμός των βασικών κοινωνικών σχέσεων που αφορούν στην ατομική ιδιοκτησία και τον καταμερισμό εργασίας.

Η ΑΡΑΣ τοποθετείται κριτικά, ως προς τις ιστορικές εκδοχές του κομμουνιστικού κινήματος, ιδίως αυτές που κατέλαβαν ή και ταυτίστηκαν με την κρατική εξουσία και απέτυχαν ως προς το στρατηγικό τους στόχο. Οι αιτίες αυτής της αποτυχίας είναι ένα από τα σημαντικότερα προς διερεύνηση ζητήματα της ταξικής πάλης και της ιστορίας του εργατικού κινήματος. Ωστόσο βασικό ρόλο έπαιξε η αδυναμία μακροπρόθεσμα, της επαναστατικοποίησης των κοινωνικών σχέσεων, της διάχυσης της εξουσίας και της γνώσης στα εργαζόμενα στρώματα, του περάσματος της πραγματικής κατοχής των μέσων παραγωγής στην εργατική τάξη, και το βάθαιμα αντί για την αναίρεση του διαχωρισμού μεταξύ εκτελεστικής και διευθυντικής εργασίας. Τοποθετούμενοι κριτικά, συνεχίζουμε να προσεγγίζουμε την κομμουνιστική προοπτική ως δυνατότητα της έκβασης της πάλης των τάξεων, η οποία περιέχεται στις αντικειμενικές αντιφάσεις του Καπιταλιστικού Τρόπου Παραγωγής.

Η ΑΡΑΣ ανγνωρίζει ότι η Ελλάδα, είναι χώρα του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, αποτελεί πεδίο της επαναστατικής προοπτικής και σα στόχο θέτει την σοσιαλιστική επανάσταση.

Σε αυτό το πλαίσιο υπάρχει η αναγκαιότητα της οικοδόμησης του ρεύματος της επαναστατικής αριστεράς αυτοτελούς και σε ανταγωνισμό με το αστικό πολιτικό σύστημα. Η δυνατότητα της οικοδόμησης του επαναστατικού ρεύματος θεμελιώνεται στις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις και τις όψεις της ταξικής πάλης. Μία πρώτη βάση για ανάπτυξη ενός τέτοιου ρεύματος αποτελούν οι πολιτικές οργανώσεις που τοποθετούνται στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, οι συσπειρώσεις των κοινωνικών και εργασιακών χώρων, οι υπαρκτές κοινωνικές αντιστάσεις. Κυρίως όμως αυτό το ρεύμα θα οικοδομηθεί πάνω στους αυτόνομους αγώνες των εργαζομένων.

Κεντρική σημασία στην διατύπωση της ταξικής συμμαχίας των εργαζόμενων με την μορφή ενός σταδιακά ενοποιούμενου μετώπου κατέχουν οι αριστερές πολιτικές μορφές των κοινωνικών χώρων, οι αριστερές συσπειρώσεις που θα προωθούν μία άλλου τύπου συλλογική κουλτούρα και γνώση, αυτή της ζωντανής εργασίας, θα οξύνουν τις αντιφάσεις που προκαλεί η καπιταλιστική αναδιάρθρωση στους πιο κοντινούς τους κοινωνικά χώρους, θα αμφισβητούν την αστική ηγεμονία σ’ αυτούς και θα συμβάλλουν στην εγχάραξη στοιχείων εργατικής ηγεμονίας, παζοντας καθοριστικό ρόλο στην ρήξη με την αστική ιδεολογία στο εσωτερικό των κοινωνικών χώρων.

Κεντρική σημασία επίσης έχει η οικοδόμηση του αριστερού αντικαπιταλιστικού πόλου – μετώπου αυτοτελούς από το αστικό πολιτικό σύστημα.

Η ΑΡΑΣ τις δύο δεκαετίες της ύπαρξης της έχει παλέψει και στους κοινωνικούς χώρους για την συγκρότηση και την διεύρυνση των αριστερών κοινωνικών συσπειρώσεων αλλά και σε πολιτικό επίπεδο για την διαμόρφωση ενός αριστερού αντικαπιταλιστικού πόλου – μετώπου.

Οι θετικές παρακαταθήκες που σήμερα βλέπουμε και σε επίπεδο συσπειρώσεων κοινωνικών χώρων αλλά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο με μετωπικά σχήματα όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει τη σφραγίδα στοιχείων της πολιτικής αντίληψης και συμβολής της ΑΡΑΣ όπως και άλλων οργανώσεων.