Η λαϊκή οργή να γίνει δύναμη διεκδίκησης και ρήξης, να σπάσει το μονόδρομο της νεοφιλελεύθερης λεηλασίας 1. Το δυστύχημα στα Τέμπη αποτέλεσε καταλύτη για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Λειτούργησε αποκαλυπτικά για τα χαρακτηριστικά της σημερινής, αλλά και των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Για πρώτη φορά μετά το 2012 (με τελευταία αναλαμπή το δημοψήφισμα του 2015), στην κοινωνική αντίδραση απέναντι στην μνημονιακή και κυβερνητική πολιτική συμμετείχαν μαζικά τα λαϊκά στρώματα και όχι απλά ένα πολιτικοποιημένο τμήμα της αριστεράς ή ειδικές κατηγορίες εργαζομένων (π.χ. καλλιτέχνες, διανομείς, λιμενεργάτες κλπ.), όπως συνέβαινε με τους αγώνες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Πρόκειται για μία ευρύτατη…

Η εξέγερση τον Νοέμβρη του 73 αποτελεί την κορύφωση του αγώνα του λαού ενάντια στο καθεστώς της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών. Ο κόσμος της εργασίας, η νεολαία, ο λαός εισέβαλε δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο αμφισβητώντας τη βιτρίνα της «φιλελευθεροποίησης» της χούντας και την απροσδιόριστη παράταση των μέτρων έκτακτης ανάγκης. Οι αγώνες αυτοί δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά στηρίχθηκαν στις πλάτες γιγάντων. Συνυφάνθηκαν με την λαϊκή μνήμη της επαναστατικής προοπτικής, της αντίστασης, του εμφυλίου, των γεγονότων μέχρι τα Ιουλιανά. Τα αδικαίωτα μέχρι σήμερα συνθήματα του λαού για λαοκρατία, για ψωμί, για παιδεία, για ελευθερία, για το τσάκισμα του φασισμού…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις παρακρατικές μεθόδους μαφίας είναι επικίνδυνη για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Να φύγει η κυβέρνηση της παρακρατικής εκτροπής Η αφόρητη δυσωδία της υπόθεσης των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων που έρχεται σταδιακά στο φως, δίνει νέα διάσταση σε μια πρωτοφανή σύγκλιση ποικίλων μηχανισμών που αποδιαρθρώνει πλήρως τις θεσμικές εγγυήσεις που θεωρούνταν δεδομένες σε μια «δυτική δημοκρατία», παράλληλα με την ανοιχτή αμφισβήτηση κάθε κατοχυρωμένης λαϊκής ελευθερίας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡ.Α.Σ. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ Η κυβέρνηση της ΝΔ, ήδη από την εκλογή της, έχει ψηφίσει μια σειρά από μέτρα που επιχειρούν να διαμορφώσουν μία μακροπρόθεσμη τροποποίηση στο συσχετισμό δύναμης, να λειτουργήσουν ρεβανσιστικά απέναντι στις λαϊκές τάξεις και να εξασφαλίσουν, μεταξύ άλλων με όρους θεσμικής σκλήρυνσης και αυταρχισμού, ότι η στρατηγική του κεφαλαίου θα θωρακιστεί από μελλοντικά ενδεχόμενα ανατροπών όπως αυτές της περιόδου 2010 – 2015. Η νεολαία – όχι μόνο η φοιτητική – έχει μπει στο στόχαστρο από την πρώτη στιγμή, τόσο με ρυθμίσεις και πρακτικές άμεσης καταστολής, όσο και με ένα…

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν σε μία πολύ ιδιαίτερη συγκυρία. Τα πανεπιστήμια βρίσκονται στο μέσο της οξύτερης μετά την μεταπολίτευση κυβερνητικής επίθεσης ενάντια στους φοιτητές. Μία επίθεση που στοχεύει να αναδιατάξει συνολικά το ρόλο του πανεπιστημίου και τις σχέσεις εξουσίας στο εσωτερικό του, αλλά και να συντρίψει τις φοιτητικές και ευρύτερες κοινωνικές αντιστάσεις. Στόχος που συμπυκνώνεται στην αλλαγή του τρόπου εκλογής των διοικήσεων των πανεπιστημίων και στην επιβολή συνθηκών ιδρυματισμού και επιτήρησης (αστυνομική παρουσία, κάμερες, ελεγχόμενη είσοδος, πειθαρχικά κ.λπ.), που με αυτή την μορφή δεν υφίστανται πουθενά αλλού σε παγκόσμιο επίπεδο. Ταυτόχρονα, οι εκλογές έγιναν μετά από μία τριετία, μετά…

Η κρίση στην Ουκρανία καθορίζεται από τη η νέα φάση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που αναπτύσσονται μετά την κρίση του 2008 – 2009. Παρά την ηγεμονία των ΗΠΑ σε πλανητικό επίπεδο που δεν αμφισβητείται άμεσα, αναδύονται δυνατότητες μεσοπρόθεσμης υπονόμευσης της κυριαρχίας τους. Είναι η πρώτη φορά, μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Ένωσης και την εμπέδωση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και της ηγεμονίας των ΗΠΑ σε πλανητικό επίπεδο, που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός συναντά τόσα εμπόδια στην απρόσκοπτη πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία του, όσο και στην διασφάλιση του διεθνούς συστήματος κεφαλαιακών και ενεργειακών ροών υπό την ηγεμονία του. Οι επεμβάσεις σε κράτη που δεν ευθυγραμμίζονται πλήρως…

του Βαγγέλη Καλλιντεράκη Η πρόσφατη τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη στην Βουλή φέρνει στην επιφάνεια τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις των απολογητών του νεοφιλελευθερισμού, της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής τάξης στην Ελλάδα. Φέρνει επίσης στην επιφάνεια την κοινωνική σήψη και παρακμή ενός πολιτικού κατεστημένου που την ίδια ώρα που έχει αποτυχεί στο σύνολο των προβλημάτων που έχει η ελληνική κοινωνία, κάνει λόγο για την «ιδεολογική κυριαρχία της δεξιάς και την νίκη της».