H προετοιμαζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία που για μία ακόμα φορά επιδιώκεται να νομιμοποιηθεί με την επίκληση της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προστασίας των αμάχων στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με κανένα ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Αντίθετα, αναδεικνύει μία σειρά ευρύτερων στόχων από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Παρά τη σταθεροποίηση των ανεπτυγμένων ιμπεριαλιστικών οικονομιών τα τελευταία χρόνια, η διεθνής καπιταλιστική κρίση απέχει πολύ ακόμα από το να ξεπεραστεί. Η καπιταλιστική κρίση, η συνεχιζόμενη αστάθεια, οι αντιφάσεις στην αστική στρατηγική για την υπέρβασή της έχουν οδηγήσει το σύστημα σε μία φάση στασιμότητας. Το ξεπέρασμα αυτής σχετίζεται, μεταξύ άλλων, με τη διατήρηση και επέκταση των ειδικών καπιταλιστικών σχέσεων που προσδιορίζουν το νεοφιλελευθερισμό σε πλανητικό επίπεδο.
Με αυτή την έννοια, η επικείμενη επέμβαση έχει σαν προφανή στόχο τη διασφάλιση της ηγεμονίας των ΗΠΑ και των πολιτικών, ενεργειακών και άλλων συμφερόντων αυτών και των συμφερόντων των συμμάχων τους στο χώρο της Μέσης Ανατολής και την υπονόμευση άλλων ιμπεριαλιστικών πόλων όπως η Ρωσία. Όμως, πέραν αυτών έχει και ευρύτερους στόχους. Πρωτίστως έχει ως στόχο να εξαρθρώσει καθεστώτα και κοινωνικό οικονομικά μοντέλα που δεν εντάσσονται στις κλασικές διαδικασίες νεοφιλελεύθερης διεθνοποίησης του κεφαλαίου, αφού αποτελεί κρίσιμο ζήτημα η ενσωμάτωση όλων των κοινωνικών σχηματισμών στο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών σχέσεων νεοφιλελεύθερου τύπου με τρόπο που να εξυπηρετεί καλύτερα τα κυρίαρχα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Η κυβέρνηση Ασσάντ και το καθεστώς της Συρίας μπορεί σε πολλά ζητήματα να συνεργάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες με τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, μπορεί να εκπροσωπεί και να στηρίζεται σε αστικά και εκμεταλλευτικά αστικά στρώματα και να εφάρμοσε και να εφαρμόζει σκληρή καταστολή, μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τη «αντιιμπεριαλιστική» και «παναραβική» ρητορεία που χρησιμοποιεί, ωστόσο διαμορφώνει ένα καθεστώς που δεν ταυτίζεται απόλυτα με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών κρατών της Δύσης και την ευρύτερη στρατηγική των νεοφιλελεύθερων απορυθμίσεων. Έτσι, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία αποτελεί τη συνέχεια σε ένα κρίκο επεμβάσεων διάλυσης της κρατικής οντότητας και εθνικής κυριαρχίας που είχαν τους ίδιους στόχους, την εμπέδωση, επέκταση και σταθεροποίηση των νεοφιλελεύθερων καθεστώτων από τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ έως τη Λιβύη και σήμερα τη Συρία.
Επιπλέον, γίνεται για άλλη μία φορά φανερό ότι παρά την ένταση της κρίσης, ο κυρίαρχος ρόλος των ΗΠΑ δεν αμφισβητείται από κανένα άλλο κράτος, ούτε και αναδεικνύεται κάποια διαφορετική ή εναλλακτική διάρθρωση των διεθνών σχέσεων που να υπονομεύει ή να αμφισβητεί το ρόλο των ΗΠΑ στο κέντρο των διεθνών δομών εξουσίας. Η επέμβαση με άξονα το ΝΑΤΟ και κυρίως γύρω από την στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι οι ΗΠΑ διατηρούν τον κυρίαρχο ιμπεριαλιστικό ρόλο τους, ο οποίος έχει μία ευρύτερη πλανητική και στρατηγική σημασία.
Το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική επέμβαση επιχειρείται να νομιμοποιηθεί με τις επικλήσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν συνιστά κάτι καινούργιο. Ολες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών επιχειρήθηκε να παρουσιαστούν ως «ανθρωπιστικές» και να νομιμοποιηθούν έτσι στο εσωτερικό των ιμπεριαλιστικών κρατών που τις εξαπέλυσαν και όχι μόνο. Από τη Γιουγκοσλαβία και τη «διάσωσή» της από τον «εγκληματία Μιλόσεβιτς», το Αφγανιστάν και τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, το Ιράκ και τα χημικά όπλα του Σαντάμ Χουσεϊν, τη Λιβύη και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το καθεστώς Καντάφι, οι σφαγές που προκάλεσαν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα παρουσιάζονταν ως διαδικασίες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι φονιάδες των λαών ως τιμητές των αμάχων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αυτό που επιχειρείται για άλλη μια φορά να συγκαλυφθεί και να νομιμοποιηθεί πίσω από το προπέτασμα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», είναι μία ακόμα ιμπεριαλιστική επέμβαση για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε ένα κυρίαρχο κράτος, μία ωμή επέμβαση που δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί με κανένα επιχείρημα. Η ανάγκη τους να αξιοποιήσουν την «ανθρωπιστική» ιδεολογία σχετίζεται με την αυθόρμητη κατ αρχήν αντίθεση των λαών ακόμα και αυτών των ιμπεριαλιστικών κρατών στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Σχετίζεται επίσης με την ανάγκη να νομιμοποιήσουν στους λαούς τους την ενοποίηση σε μία φιλοπόλεμη κατεύθυνση όλων των πλευρών του επίσημου πολιτικού συστήματος την ακραία μεταβολή των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατικών ή και ρεφορμιστικών κομμάτων σε σοσιαλφιλελεύθερα. Ο ιμπεριαλισμός των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», καταδεικνύει το πόσο τα κόμματα αυτά έχουν ενσωματωθεί απόλυτα στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική. Η σημερινή στάση του «σοσιαλιστή» Ολαντ – την εκλογή του οποίοι κάποιοι από την ελληνική αριστερά είχαν σπεύσει να την αναδείξουν ως προοδευτική που δείχνει ότι μπορούν να γίνουν ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ε..Ε – που πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, αλλά και η στάση του ΠΑΣΟΚ και του Βενιζέλου που πρώτος από όλους έσπευσε να υποστηρίξει την στρατιωτική επέμβαση είναι δείκτες του απόλυτου μετασχηματισμού αυτών των κομμάτων στα ποιο πιστά στηρίγματα της πολιτικής του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών.
Και στην περίπτωση της Συρίας, η αφορμή για την προετοιμαζόμενη στρατιωτική επέμβαση που αναφέρεται σε χρήση χημικών από τη συριακή κυβέρνηση είναι εντελώς προσχηματική. Ακολουθεί μία παλιά δοκιμασμένη μεθοδολογία των ιμπεριαλιστών όπως τα ανάλογα ψέματα για τα χημικά του Σαντάμ που «νομιμοποίησαν» την εισβολή στο Ιράκ, ή και την προσπάθεια το Μάρτιο του 2012 να νομιμοποιήσουν και πάλι στρατιωτική επέμβαση στη Συρία με την υποτιθέμενη και τότε χρήση χημικών από τη κυβέρνηση Ασσαντ, που τελικά αποδείχθηκε ότι είχε γίνει από τους αντικαθεστωτικούς και για αυτό συγκαλύφθηκε και αποσιωπήθηκε.
Άλλωστε οι εξελίξεις στη Συρία σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο, η διάψευση των εκτιμήσεων για τη στρατιωτική κατάρρευση της κυβέρνησης Ασσαντ και οι σχετικές επιτυχίες της σε στρατιωτικό επίπεδο αλλά και οι αντιθέσεις που αναπτύσσονταν στο μπλοκ των αντικαθεστωτικών και η έλλειψη μιας σχετικά συνεκτικής και συμβατής με τα συμφέροντα των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών διάδοχης κατάστασης καταδεικνύουν ότι η κυβέρνηση Ασσαντ θα ήταν αυτή που θα είχε το μικρότερο συμφέρον από την υποθετική χρήση χημικών που θα πυροδοτούσε μία επέμβαση εναντίον της.
Η αδυναμία της επιβολής μίας «εσωτερικής λύσης» μετά από δύομιση χρόνια εμφυλίου, συμβατής με τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική αλλά και τα συμφέροντα των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών και πρωτίστως των ΗΠΑ, καθιστά αναγκαία την άμεση παρέμβαση τους.
Εξάλλου, είναι σαφές ότι, όπως έγινε και με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των προηγούμενων δεκαετιών, η επέμβαση στη Συρία δε θα φέρει «ειρήνευση και σταθεροποίηση», αλλά αντίθετα θα ενισχύσει τις πολεμικές συγκρούσεις και τις εμφύλιες συρράξεις και θα επιφέρει αποσταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η σύγχρονη ιστορία έχει αποδείξει ότι καμία ξένη στρατιωτική επέμβαση δεν μπορεί να ενισχύσει προοδευτικές και δημοκρατικές λύσεις, ή και λύσεις εθνικής ολοκλήρωσης ακόμα και απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα. Αντίθετα μετά από κάθε στρατιωτική επέμβαση η διάδοχη κατάσταση είναι χειρότερη από πλευράς ανθρωπιστικών κρίσεων, όξυνσης του αυταρχισμού και της καταστολής, ενίσχυσης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αποδιάρθρωσης της εθνικής κυριαρχίας των επιμέρους κρατών.
Η αλληλεγγύη απέναντι σε όσους αγωνίζονται απέναντι σε αυταρχικά καθεστώτα δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την άμεση ή έμμεση στήριξη των στρατιωτικών επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών σε οποιαδήποτε σημείο του πλανήτη και ακόμα περισσότερο σε εθνικά κυρίαρχα κράτη. Η απελευθέρωση των εργαζόμενων τάξεων στους επιμέρους κοινωνικούς σχηματισμούς, ή ακόμα και οι επιμέρους προοδευτικές και δημοκρατικές κατακτήσεις είναι έργο των ιδίων, μπορεί πολλές φορές να απαιτούν μία αργή και βασανιστική διαδικασία, μπορεί να χαρακτηρίζονται από ήττες και παλινδρομήσεις, προϋποθέτουν όμως την πλήρη ανεξαρτησία από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και πολύ περισσότερο την αταλάντευτη αντίθεση σε εξωτερικές στρατιωτικές επεμβάσεις. Η αλληλεγγύη από το διεθνές κίνημα απέναντι σε αυτούς τους αγώνες έχει πολλούς τρόπους να εκφραστεί. Με την οικονομική ενίσχυση, τις πολιτικές καμπάνες αποδοκιμασίας των αυταρχικών καθεστώτων, κ.λ.π. Ωστόσο το βασικό καθήκον για τις δυνάμεις της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος είναι σε αυτές τις περιπτώσεις η αποτροπή των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ή και η ήττα τους
Η στάση της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ απέναντι στην επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη, η οποία εξαρχής εμφανίστηκε πρόθυμη να παραχωρήσει κάθε διευκόλυνση στις ΗΠΑ και τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επικαλούμενη τις «συμβατικές υποχρεώσεις και τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας», αναδεικνύει την πρόσδεσή της στην πολιτική στρατηγική του κεφαλαίου ακόμα και στις πιο επιθετικές όψεις των ιμπεριαλιστικών πολιτικών και είναι ευθυγραμμισμένη με την πολιτική στρατηγική της μετακύλισης των βαρών της κρίσης στο λαό, της πρόσδεσης στο ευρώ και την ΕΕ των μνημονίων και των μέτρων που συντρίβουν τα λαϊκά δικαιώματα.
Το λαϊκό κίνημα πρέπει να συγκρουστεί με αυτή την επιλογή της κυβέρνησης και να ακυρώσει τα σχέδια για συμμετοχή της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση. Σε αυτό το πλαίσιο αποτελεί καθήκον όλων των δυνάμεων της αριστεράς να αναπτύξουν κοινή αντιιμπεριαλιστική δράση, να προβούν σε μαζικές και ενωτικές κινητοποιήσεις, να πάρουν από κοινού πρωτοβουλίες και να οικοδομήσουν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στην παροχή διευκολύνσεων και στη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτές.
30/8/2013
