41 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 η αναζήτηση του ιστορικού νήματος των αγώνων του λαού είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ. Το Πολυτεχνείο του ‘73 δεν αποτελεί απλά έναν ιστορικό συμβολισμό, ούτε μία στιγμή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που έπεσε «ως κεραυνός εν αιθρία», όπως η επίσημη ιστορική αφήγηση επιχειρεί να εγγράψει σε μια προσπάθεια να παραχαράξει και να ενσωματώσει την εξέγερση του Νοέμβρη στην κυρίαρχη «εθνική» συνείδηση.
Ο Νοέμβρης ως πολιτικό γεγονός συμπύκνωσε την έκρηξη κοινωνικών δυνάμεων, με κυρίαρχο το ρόλο της ριζοσπαστικής νεολαίας, ενάντια σε ένα σύνολο σχέσεων αυταρχικής καταπίεσης, βίαιης καταστολής και ταξικής εκμετάλλευσης που πλαισίωνε το κράτος εκτάκτου ανάγκης της απριλιανής χούντας.
Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την καταλυτική έκρηξη που ανέτρεψε την προσπάθεια της χούντας και των αστικών μερίδων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που εκπροσωπούσε, να «φιλελευθεροποιήσει» το καθεστώς μετατρέποντας σε μία στρατιωτική… «δημοκρατία». Αυτήν την πολιτική που είχε εγκλωβίσει ακόμη και μερίδες της αριστεράς σύντριψε ο λαϊκός παράγοντας στο Πολυτεχνείο θέτοντας τα κοινωνικά και πολιτικά θεμέλια της πτώσης της δικτατορίας λίγο αργότερα.
Η εξέγερση του Νοέμβρη καθόρισε μέχρι ενός σημείου και τους σημαντικούς ταξικούς και πολιτικούς αγώνες της μεταπολίτευσης. Αποτελεί υπόδειγμα για το αντισυνδιαχειριστικό και αντιιμπεριαλιστικό πολιτικό της στίγμα και για την σημασία της πλατιάς ριζοσπαστικής ενότητας των αγωνιζόμενων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Σήμερα, ο Νοέμβρης του 2014 βρίσκει τα ΜΑΤ να επιτίθενται στους φοιτητικούς συλλόγους, στο Πολυτεχνείο, τη Νομική σχολή σε αστυνομικό αποκλεισμό για την αποτροπή των κινητοποιήσεων των φοιτητών. Βρίσκει τους εργαζόμενους εν τω μέσω της μνημονιακής λαίλαπας που έχει καταληστέψει τα λαϊκά στρώματα και γεννά φτωχοποίηση, μαζικές απολύσεις και εξαθλίωση, εργοδοτικό αυταρχισμό, φοροαφαίμαξη. Οι δημόσιες παραγωγικές επιχειρήσεις παραδίδονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, προκειμένου τα κοινωνικά αγαθά και τα είδη βιοτικής ανάγκης να αποτελέσουν πεδίο κερδοφορίας. Στο στόχαστρο για άλλη μια φορά τίθεται η νεολαία, η οποία αντιμετωπίζει την ωμή πειθάρχηση και καταστολή των αντιστάσεών της μέσα από τις διαγραφές δεκάδων χιλιάδων φοιτητών αλλά και ένα ζοφερό εργασιακό μέλλον. ΕΕ και ΔΝΤ συνδράμουν αποφασιστικά τη μνημονιακή κυβέρνηση στο έργο της αντιδραστικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Όμως, η σημερινή κρίση του κεφαλαίου στην Ελλάδα και διεθνώς, δεν είναι εύκολο να ξεπεραστεί μεσοπρόθεσμα. Οι κυβερνητικοί μύθοι για δήθεν «έξοδο από την κρίση» καταρρίπτονται καθημερινά. Η διόγκωση του χρέους το οποίο είναι δομικά μη εξυπηρετήσιμο, σε συνδυασμό με την ένταση των μέτρων λιτότητας και εξαθλίωσης, αποτελούν παράγοντες που εγγράφουν στην περίοδο στοιχεία κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας και κλονίζουν την βιωσιμότητα της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Μην έχοντας άλλη διέξοδο από το βάθεμα του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού για την μακροπρόθεσμη εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η κυβέρνηση επιστρατεύει τον αυταρχισμό και την αντιδραστική προπαγάνδα.
Από την άλλη, οι κοινωνικοί αγώνες βρίσκουν εμπόδιο στην ηττοπάθεια και στην αποσπασματικότητα. Τα ανοιχτά μέτωπα πάλης της περιόδου, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η υπερφορολόγηση των λαϊκών τάξεων με τον ΕΝΦΙΑ και το σύνολο των φορολογικών μέτρων, η αυταρχική επίθεση στα πανεπιστήμια αποτελούν μάχες που σε μεγάλο βαθμό θα κρίνουν το συσχετισμό της δύναμης σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο οι δυνάμεις της αριστεράς αδυνατούν μέχρι τώρα να αποτελέσουν πρωτοπόρα δύναμη ανάτασης των λαϊκών διεκδικήσεων και ανατροπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνούμενος να λάβει οποιαδήποτε επιλογή ρήξης, προχωρεί σε ολοένα και μεγαλύτερους πολιτικούς συμβιβασμούς που καλλιεργούν την αυταπάτη της εξεύρεσης μιας «από κοινού» λύσης με τους εκπροσώπους του αστισμού και επιμένει να προβάλλει το μηχανισμό της ΕΕ- ΟΝΕ ως «εθνικό» μονόδρομο. Προετοιμάζεται για κάποιο κυβερνητικό ρόλο, με ένα πρόγραμμα που όλο και περισσότερο τείνει σε επιμέρους τροποποιήσεις της υφιστάμενης πολιτκής και συμβιβασμούς με το κεφάλαιο, αποσιωπώντας τα σημαντικά ζητήματα όπως η διαγραφή του χρέους, η ανάγκη για ένα ενιαίο δημόσιο τραπεζικό σύστημα, για την επανακρατικοποίηση των ΔΕΚΟ κ.λ.π. Από την άλλη το ΚΚΕ επιμένει στο σεκταριστικό και ανέξοδο δρόμο της απομόνωσης, ενώ συσκοτίζει και αρνείται την προοπτική νίκης των λαϊκών αγώνων μέσα από τη μακρινή και θολή επίκληση του σοσιαλισμού χωρίς την ενδιάμεση κατάκτηση θέσεων από το λαό.
Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, έχουν σήμερα καθήκον να σηκώσουν του βάρος της ανάπτυξης ενός πλατιού κινήματος ανατροπής, αφήνοντας πίσω λογικές περιχαράκωσης και περιθωριοποίησης που μόνο θεατές της ήττας του λαού μπορεί να τις καταστήσουν. Σήμερα, η ανατροπή της ασφυκτικής αυτής κατάστασης δεν μπορεί να επέλθει παρά με την συσπείρωση όλων των κοινωνικών και πολιτικών αγωνιστικών δυνάμεων πίσω από το μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής εξόδου από την κρίση, που συγκρούεται με τα θεμέλια της αστικής στρατηγικής, με τη θηλιά της ευρωζώνης και της ΕΕ και που θέτει ένα πλαίσιο υλικών κατακτήσεων για τους εργαζόμενους και το λαό.
Η δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου της αριστεράς στη βάση του μεταβατικού προγράμματος, για διαγραφή του χρέους, για την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε. και την διαμόρφωση ενός άλλου αναπτυξιακού μοντέλου βασισμένου στη δημόσια ιδιοκτησία, τον κοινωνικό έλεγχο και τον δημοκρατικό σχεδιασμό, αποτελεί τη μόνη λύση για τις λαϊκές τάξεις. Αναγκαία είναι σήμερα η μετωπική συμπόρευση των δυνάμεων της αριστεράς που παλεύουν για την όξυνση των κοινωνικών αγώνων και την ανατροπή του μνημονιακού “μονοδρόμου” με την επιβολή του προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση.
Το Πολυτεχνείο του 1973 αποτελεί κρίσιμη αναφορά για τους αγώνες του σήμερα, ακριβώς γιατί απέδειξε ότι οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ρήξεις επιτυγχάνονται μόνο μέσα από τη ριζοσπαστική ενότητα κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και την αποφασιστικότητα του λαού.
41 χρόνια μετά, το Νοέμβρη του 2014, η κοινωνική εξέλιξη εξακολουθεί να κρίνεται μέσα στους αταλάντευτους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
14 Νοέμβρη 2014
