Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Η φλόγα του Πολυτεχνείου καίει ακόμα όσο κι αν προσπαθούν τη σβήσουν
Πενήντα δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, το Πολυτεχνείο παραμένει η πιο δυνατή στιγμή της συλλογικής μας ιστορικής μνήμης. Η νεολαία και ο λαός που αντιστάθηκαν στη χούντα, διεκδικώντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία, πάλεψαν για μια κοινωνία χωρίς φόβο, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ξένους προστάτες. Η εξέγερση του ’73 δεν είναι επετειακή ανάμνηση· είναι υπόμνηση ότι καμία εξουσία δεν είναι ανίκητη όταν οι λαϊκές δυνάμεις παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.
Η Μεταπολίτευση που γεννήθηκε από τον Νοέμβρη σφράγισε δημοκρατικές ελευθερίες και κοινωνικές κατακτήσεις. Αυτή την κληρονομιά φοβάται η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κινητοποιεί μηχανισμούς για να χτυπήσει τη μνήμη και τη ζωντανή δύναμη του Πολυτεχνείου. Η ολιγαρχία και οι ξένοι πάτρωνες της δεν μπορούν να ανεχτούν ότι κάθε χρόνο χιλιάδες επιβεβαιώνουν την υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας απέναντι σε ΗΠΑ–ΝΑΤΟ και τους εγχώριους συμμάχους τους. Τρέμουν το γεγονός ότι τα όνειρα κάθε γενιάς συνεχίζουν να ποτίζονται από την αστείρευτη πηγή του «ΕΑΜ–ΕΛΑΣ–ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ».
Ένα καθεστώς διαφθοράς, υποτέλειας και φτώχειας
Η σημερινή Ελλάδα έχει καταντήσει προσάρτημα του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ και περιφέρεια της Ευρωζώνης, όπου τα κέρδη των λίγων θεμελιώνονται στη φτώχεια των πολλών. Τα μνημόνια τελείωσαν τυπικά, αλλά η ουσία τους έγινε καθεστώς: φθηνή εργασία, ιδιωτικοποιήσεις, φορολεηλασία για «πλεονάσματα», διάλυση δημόσιων υποδομών, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και περιβάλλοντος.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, συνεχίζοντας το γαϊτανάκι σκανδάλων φώτισε καθαρά τον πραγματικό χαρακτήρα αυτού του συστήματος. Το «επιτελικό κράτος» δεν είναι παρά ένας συγκεντρωτικός μηχανισμός διαπλοκής και συσσώρευσης προσόδων, με το Μαξίμου στο κέντρο του. Καταστροφές μετατρέπονται σε ευκαιρίες πλουτισμού για το ίδιο δίκτυο εξουσίας, όπως έγινε με το Ντάνιελ και τις πυρκαγιές. Η καταστροφή ζωικού κεφαλαίου με την ευλογιά των αιγοπροβάτων δείχνει ότι αυτός ο μηχανισμός είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το βιός χιλιάδων ανθρώπων για να συγκαλύψει τα εγκλήματα του, ακόμα κι αν οδηγήσει στην εγκατάλειψη της υπαίθρου.
Κομβική έγνοια παραμένει η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών: να μη λογοδοτήσει κανείς ουσιωδώς για την πολιτική που θυσιάζει ζωές στο βωμό του κέρδους, να μη ραγίσει η ατζέντα ιδιωτικοποιήσεων, να μην αναταχθεί η λαϊκή αυτοπεποίθηση. Η λαϊκή έκρηξη της 28ης Φλεβάρη 2025 –η μεγαλύτερη διαδήλωση της σύγχρονης ιστορίας– έδειξε ότι κάτω από τη σιωπή βράζει η οργή της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο λαός δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί.
Η επίθεση στη στον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία: μια κοινωνία στα όρια
Η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια διαλύουν τα λαϊκά νοικοκυριά, οι νέοι δεν μπορούν να ζήσουν από τη δουλειά τους ούτε να στεγαστούν, η δημόσια υγεία και η παιδεία αποσυντίθενται. Το ΕΣΥ καταρρέει, ενώ τα πανεπιστήμια παραδίδονται σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο –με προώθηση ιδιωτικών ΑΕΙ, διαγραφές, αυταρχισμό– στοχεύει στην αποδόμηση του πιο ζωντανού χώρου συλλογικής σκέψης και δράσης της νεολαίας.
Οι σχολές μετατρέπονται σε αποστειρωμένα κέντρα κατάρτισης, με απαξιωμένα πτυχία, επιτηρούμενες με όρους φυλακής και με θεσμικό πλαίσιο που ποινικοποιεί τυπικές κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές της φοιτητικής ζωής.
Στόχος είναι η ακύρωση της συλλογικής οργάνωσης και των δυνατοτήτων διεκδίκησης του φοιτητικού κινήματος – εκείνου που ιστορικά φρενάρει τις πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και ήδη καθυστέρησε ή ακύρωσε κομβικά σχέδια (πανεπιστημιακή αστυνομία, ιδιωτικά πανεπιστήμια, διαγραφές).Η υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου είναι, επομένως, στρατηγικός κόμβος για τη μακροπρόθεσμη ικανότητα διεκδίκησης και συλλογικής οργάνωσης.
Η στεγαστική κρίση βαθαίνει: πλειστηριασμοί, ενοίκια, εξώσεις και η ανεξέλεγκτη τουριστικοποίηση κάνουν τη στέγη απλησίαστη. Την ώρα που τα υπερκέρδη τραπεζών, ενεργειακών και τουριστικών ομίλων σπάνε ρεκόρ, η κοινωνική ανισότητα εκτοξεύεται.
Η λεηλασία της εργασίας –με ωράρια ως 13 ώρες, απορρύθμιση προστασιών και απουσία επενδύσεων– διαμορφώνει παραγωγικό μοντέλο φθηνής εργασίας, υπερεκμετάλλευσης του δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος και εγκατάλειψης κοινωνικών υποδομών και υπαίθρου.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο αυταρχισμός και η καταστολή δεν είναι παρέκκλιση αλλά προϋπόθεση επιβολής του πλέον σκληρού αντιλαϊκού προγράμματος των τελευταίων 50 χρόνων. Το κράτος των υποκλοπών, της διαπλοκής, του ελέγχου της δικαιοσύνης και της αστυνομικής βίας είναι η κανονικότητα ενός καθεστώτος που φοβάται τον λαό: από την απαγόρευση συγκεντρώσεων στον Άγνωστο Στρατιώτη και την καταστολή στα πανεπιστήμια μέχρι την ποινικοποίηση συνδικαλιστικών δράσεων, επιχειρείται φίμωση κάθε φωνής αντίστασης. Τα ΜΜΕ λειτουργούν ως όργανα προπαγάνδας, η κυβερνητική εξουσία ως υπηρέτης των funds.
Μια Ελλάδα- ΝΑΤΟϊκή βάση και συνενοχή στη γενοκτονία της Γάζας
Στο διεθνές πεδίο, η ίδια γραμμή. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με βάσεις από τη Σούδα έως την Αλεξανδρούπολη και με εμπλοκή σε πολεμικά σχέδια που αποσταθεροποιούν την περιοχή. Η κυβέρνηση πλειοδοτεί σε φιλοϊσραηλινή και φιλονατοϊκή στάση, προσφέροντας διευκολύνσεις σε καθεστώς που διαπράττει εγκλήματα πολέμου στη Γάζα.
Ο λαός μας δεν έχει τίποτα να κερδίσει από αυτή την εμπλοκή. Το πατριδεμπόριο βαφτίζει την υποτέλεια «εθνική ευθύνη», για να υπηρετηθούν ξένα συμφέροντα: των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του Ισραήλ. Αντίθετα, η ειρήνη και η ανεξαρτησία των λαών –μαζί και του ελληνικού– απειλούνται από τους ίδιους μηχανισμούς που κατέστρεψαν τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και την Ουκρανία. Το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Έξω αι ΗΠΑ – έξω το ΝΑΤΟ» παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Να στήσουμε ξανά τον πόλο της λαϊκής αντιπολίτευσης
Η φθορά της κυβέρνησης είναι εμφανής, αλλά η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν γεννά αυτόματα αλλαγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού υπηρέτησε τη μνημονιακή κανονικότητα, καταρρέει αφήνοντας απογοήτευση και αποχή. Το ΠΑΣΟΚ πορεύεται χωρίς πυξίδα, ενώ η ακροδεξιά λειτουργεί ως εφεδρεία του συστήματος, με ρατσισμό, εθνικισμό και «νόμο και τάξη».
Σε αυτή τη συγκυρία, ζητούμενο είναι να ξαναστηθεί ο πόλος της λαϊκής αντιπολίτευσης. Οι κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, οι φοιτητικοί αγώνες ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στις διαγραφές και στον αυταρχισμό, οι εργατικές διεκδικήσεις και οι τοπικές πρωτοβουλίες (από την παρεμπόδιση των εξώσεων εως τις ΒΑΠΕ) δείχνουν ότι η κοινωνία είναι μουδιασμένη, αλλά δεν έχει παραιτηθεί.
Καθήκον της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι η συγκρότηση ενός μαχητικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα ενώσει αντιστάσεις και θα δώσει προοπτική. Η πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 – Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά το κάνει πράξη στο μέτρο των δυνάμεών της: συνενώνει κόμματα, μέτωπα, οργανώσεις και ρεύματα αγωνιστών που επιμένουν στη ρήξη με την ολιγαρχία και την προετοιμασία της.
Αποτελεί διαρκές κάλεσμα ενότητας για να στηθεί πραγματική, λαϊκή αντιπολίτευση που ούτε παραπέμπει τα πάντα στο μέλλον, ούτε περιορίζεται στα όρια του συστήματος.
Η λαϊκή αντιπολίτευση απαιτεί ρίζωμα στους αγώνες, ενότητα στη δράση και ασυμβίβαστη δέσμευση στις ανάγκες των πολλών, σε σύγκρουση με την ολιγαρχία. Απαιτείται πρόγραμμα που συνδυάζει τις άμεσες, ζωτικές διεκδικήσεις (αξιοπρεπείς μισθούς, δημόσια υγεία και παιδεία, στέγη για όλους) με στρατηγικές τομές για τη λαϊκή κυριαρχία: κρατικοποιήσεις σε τράπεζες, ενέργεια και στρατηγικούς κλάδους, ριζική αναδιανομή εισοδήματος, ανασύνταξη του κοινωνικού κράτους και πολύπλευρη, αδέσμευτη εξωτερική πολιτική.
Ο Νοέμβρης δείχνει τον δρόμο
Το Πολυτεχνείο δεν είναι απλώς μνήμη· είναι οδηγός για το σήμερα. Το πνεύμα του ’73 μάς καλεί να σταθούμε απέναντι στη βαρβαρότητα, στην καταπίεση και στην υποτέλεια, να παλέψουμε για ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη. Να ξαναβρούμε τη συλλογική μας δύναμη και να χαράξουμε δρόμο ανατροπής – δρόμο λαϊκό, δημοκρατικό, αντιιμπεριαλιστικό.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία. Για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ειρήνη, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη. Για να ξαναπάρει ο λαός τον λόγο, να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής της ιστορίας. Ο Νοέμβρης ζει στους αγώνες του σήμερα – και στους αγώνες που έρχονται.
