ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ – ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ
22/7/2014
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι στόχος των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ σε αυτή την επίθεση που διεξάγουν την τελευταία εβδομάδα στα εδάφη της Λωρίδας της Γάζας είναι η μαζική σφαγή αμάχων ως στρατιωτική μέθοδος για την τρομοκράτηση του κοινωνικού περιγύρου των παλαιστίνιων μαχητών. Αυτός ο τύπος «πολέμου» εξυπηρετεί τον πολιτικό στόχο της αποδυνάμωσης της παλαιστινιακής αντίστασης και της σταδιακής επανεπιβολής της άμεσης παρουσίας του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Η μέθοδος αυτή συνίσταται σε επιθέσεις σε νοσοκομεία, ασθενοφόρα, σχολεία και ανελέητο και αδιάκριτο βομβαρδισμό πυκνοκατοικημένων περιοχών ακόμα και με τη χρήση βομβών “λευκού φωσφόρου”, που προκαλούν πολύ σοβαρά εγκαύματα και βλάβες στο ήπαρ, την καρδιά και τα νεφρά και που ακόμα και το Πρωτόκολλο III της σύμβασης της Γενεύης του 1980 για τα συμβατικά όπλα απαγορεύει τη χρήση τους εναντίον πληθυσμών ή στρατιωτικών δυνάμεων που βρίσκονται κοντά στον άμαχο πληθυσμό.
Η επιχείρηση αυτή του Ισραήλ, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο συμπίεσης των Παλαιστινίων, ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας, με βασικό μοχλό την συνεχή επέκταση των ισραηλινών εποικισμών που αποτελούν έναν από τους βασικούς παράγοντες συγκρούσεων των Παλαιστινίων με το Ισραηλινό κράτος. Μέσα από τους διαδοχικούς πολέμους, αλλά και τους εποικισμούς οι Παλαιστίνιοι έχουν χάσει πάνω από το 90% των περιοχών στις οποίες κατοικούσαν μέχρι το 1948, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, με απόφαση των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Η ιμπεριαλιστική επίθεση αυτή διεξάγεται σε μια περίοδο όπου μόλις έχουν ολοκληρωθεί νέοι μαζικοί κρατικά οργανωμένοι εποικισμοί περιοχών της Δυτικής Όχθης από Ισραηλινούς και σχεδιάζονται κι άλλοι. Η αναπόφευκτη αναταραχή και αντίσταση των Παλαιστινίων στις περιοχές αυτές, όπου μάλιστα δεν επικρατεί η Χαμάς, έστρεψε το στρατιωτικό μηχανισμό του Ισραήλ σε αυτή την κίνηση τακτικής με επιπλέον στόχο την εκ νέου επικύρωση μέσω της κατατρομοκράτησης του Παλαιστινιακού λαού της ιμπεριαλιστικής κατάληψης εδαφών και του τσακίσματος εξ αρχής κάθε θρυαλλίδας αντίστασης. Αλλά και αντίστροφα, τα στρατιωτικά εγκλήματα καλύπτουν, “δικαιολογούν” και “νομιμοποιούν” μια ενδοϊσραηλινή κοινωνική συμμαχία που στηρίζεται στο -ιμπεριαλιστικό έγκλημα- της οικιστικής επέκτασης των ισραηλινών κατοίκων της Δυτικής Όχθης.
Η ισραηλινή επιχείρηση διεξάγεται μέσα σε μία ειδική συγκυρία που διαμορφώνουν οι ανακατατάξεις στην Μ. Ανατολή, με την υποχώρηση των κινημάτων της αραβικής «άνοιξης», την ανάδειξη εκ νέου αντιδραστικών καθεστώτων όπως στην Αίγυπτο, προσαρμοσμένων στις ιμπεριαλιστικές στρατηγικές αλλά και την ανάπτυξη των πολεμικών συγκρούσεων στη Συρία και το Ιράκ. Οι εξελίξεις αυτές δίνουν μία δυνατότητα και ταυτόχρονα ωθούν το Ισραήλ – με τη σημαντική ενίσχυση στο εσωτερικό του των ακροδεξιών τάσεων – να αντιδραστικοποιήσει την πολιτική του και να επιχειρήσει να επανελέγξει τη Λωρίδα της Γάζας. Ταυτόχρονα οι ευρύτερες μεταβολές αντιδραστικοποίησης της πολιτικής σκηνής στο Ισραήλ, αλλά και η προσπάθειά του να παίξει έναν ευρύτερο ρόλο σε μία ασταθή περιοχή, αποδυναμώνουν σε ένα βαθμό στο εσωτερικό της Φατάχ τις πιο συμβιβαστικές πτέρυγες – στο βαθμό που η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν προσφέρει κανένα συμβιβασμό- διαμορφώνοντας όρους κάποιας προσέγγισης με την Χαμάς.
Οι εξελίξεις αυτές, αλλά και η πολιτική του Ισραήλ, έχουν σαν αποτέλεσμα την άσκηση πιέσεων στους εκπροσώπους των Παλαιστινίων, την Φατάχ, την Χαμάς, αλλά και των οργανώσεων της αριστεράς προς μια διαδικασία υπέρβασης των εσωτερικών συγκρούσεων σε μία κατεύθυνση συγκρότησης κυβέρνησης που να αντιπροσωπεύει τους Παλαιστίνιους της Γάζας όσο και της Δυτικής Όχθης, σε ένα ολοένα δυσχερέστερο διεθνές πλαίσιο για τον Αραβικό πληθυσμό.
Η εξέλιξη της προσπάθειας πολιτικής ενοποίησης και κοινής έκφρασης των παλαιστινίων, θα μπορούσε να ασκήσει πιέσεις στο Ισραήλ, αλλά και ενισχύει τη διαπραγματευτική ισχύ του παλαιστινιακού κράτους, τη διεθνή του δυναμική, αλλά κυρίως να ενισχύσει την παλαιστινιακή αντίσταση. Επομένως και γι’ αυτόν ακριβώς τον πολιτικό-στρατηγικό λόγο, για το συνασπισμό εξουσίας του Ισραήλ η ενότητα αυτή έπρεπε να σπάσει, και οι πρωτοπόρες δυνάμεις της αντίστασης να αποδυναμωθούν.
Σε διεθνές επίπεδο, η γενικότερη αστάθεια στην περιοχή, η υποχώρηση της αραβικής «άνοιξης» φαίνεται να ενισχύει την πολιτική του Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η στρατιωτική κυβέρνηση της Αιγύπτου, αντέδρασε με πολύ πιο υποβαθμισμένο τρόπο στις σφαγές, δεδομένων των νέων συσχετισμών στο εσωτερικό της ίδιας της χώρας, που προσαρμόζονται στην ιμπεριαλιστική στρατηγική και δεν ευνοούν την στήριξη του Παλαιστινιακού λαού στη γειτονική Γάζα. Αντίστοιχα οι στρατηγικοί σύμμαχοι του Ισραήλ, αμερικάνοι και δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, έχουν περισσότερους λόγους στη συγκυρία να στηρίζουν την πολιτική του. Ο στρατηγικός ρόλος του κράτους του Ισραήλ για τον αμερικάνικο και τον δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, αλλά και η άμεση σχέση του με τμήματα της αμερικάνικης αστικής τάξης, δεν αναιρείται – αλλά εμπεδώνεται- από τα εγκλήματα πολέμου, για αυτό και η τόσο απροκάλυπτη ιδεολογική νομιμοποίηση και δικαιολόγηση της πρακτικής του Ισραήλ με το ιδεολόγημα του δικαιώματος «αυτοάμυνας» στη σφαγή εκατοντάδων ατόμων.
Όμως, παρά το διεθνές πλαίσιο, αυτό που καθορίζει την εξέλιξη της σύγκρουσης είναι η ενίσχυση της Παλαιστινιακής αντίστασης. Η πολιτική της ασφυκτικής συμπίεσης που άσκησε επί δεκαετίες το Ισραήλ, είχε σαν αποτέλεσμα τη συσσώρευση ενός εκρηκτικού δυναμικού ειδικά στη Λωρίδα της Γάζας και το ατσάλωμα των συνειδήσεων και της αντίστασης. Αυτή οδήγησε στην αποχώρηση του Ισραήλ το 2006, αυτή θα οδηγήσει και στην οριστική κατοχύρωση του Παλαιστινιακού κράτους, στην ήττα των εισβολών και στο σπάσιμο του αποκλεισμού.
Το δυνάμωμα της Παλαιστινιακής αντίστασης, παρά τους βομβαρδισμούς, τους αποκλεισμούς, τις πολύχρονες στοχευμένες δολοφονίες των στελεχών της που συνιστούν κρατικά εγκλήματα, τους μαζικούς βομβαρδισμούς, αναδεικνύεται από τις απώλειες του Ισραηλινού στρατού, τις μαζικότερες μετά την εισβολή στο Λίβανο. Αναδεικνύεται επίσης από την δυνατότητα των παλαιστινιακών οργανώσεων να απαντούν βομβαρδισμούς με εκτόξευση ρουκετών ή και την διείσδυση μαχητών στο έδαφος του Ισραήλ, παρά τους συνεχείς κομπασμούς της πολιτικό στρατιωτικής ιεραρχίας του Ισραήλ, πριν από κάθε επιθετική κίνηση που επιλέγει, ότι αυτή θα εξαφανίσει τον εξοπλισμό των Παλαιστινίων. Η ενίσχυση της παλαιστινιακής αντίστασης, που διαμορφώνεται και από την αντιδραστική πολιτική του Ισραήλ, έχει σαν αποτέλεσμα την σταδιακά όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του σε μία σε τελική ανάλυση αδιέξοδη πολιτική. Επειδή δεν μπορεί να συντρίψει την αντίσταση έχει διπλό ρίσκο για το Ισραήλ. Ένα άμεσο στρατιωτικό και οικονομικό με τις απώλειες στα πεδία των συγκρούσεων και με τη λειτουργία ενός τμήματος της επικράτειας του σε καθεστώς οιονεί πολέμου. Έχει όμως και ένα ευρύτερο διεθνές ρίσκο απονομιμοποίησης. Από την πρώτη στιγμή σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη και ιδιαίτερα στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ξέσπασαν διαδηλώσεις. Ιδιαίτερα, μετά τη σε κινηματογραφικό πλάνο δολοφονία των παιδιών στην παραλία, η οργή των αλληλέγγυων κατέληξε ήδη πολλές φορές σε σφοδρές συγκρούσεις με τις κυβερνήσεις, κι όπως φαίνεται αυτή η παρέμβαση του διεθνούς λαϊκού παράγοντα μπορεί να διαμορφώσει πιέσεις στις κυβερνήσεις αλλά και στο Ισραήλ.
Η παλαιστινιακή αντίσταση λοιπόν και η διεθνής αλληλεγγύη που θα την τροφοδοτεί θα είναι αυτή που σε τελική ανάλυση θα κρίνει τις εξελίξεις.
Διεθνής αλληλεγγύη, μαζική και έμπρακτη, στον αγωνιζόμενο, μαχόμενο Παλαιστινιακό λαό.
Να σταματήσει ΤΩΡΑ η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα
Να διακοπούν άμεσα οι διπλωματικές και στρατιωτικές σχέσεις της Ελλάδας με το τρομο-κράτος του Ισραήλ
ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
Νίκη στην Ιντιφάντα! Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
www.aras.gr
