«ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου».
Γ. Ρίτσος, «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας».
46 χρόνια έχουν περάσει από την παλλαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973. Οι δυνάμεις του αστισμού, κάθε λογής γραφιάδες, επιχειρούν να σβήσουν από τη μνήμη του λαού αυτή την στιγμή- ορόσημο, που καθόρισε την τύχη του και νοηματοδοτεί τους αγώνες του μέχρι και σήμερα. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν «εθνική γιορτή», δεν ήταν μέσο μετάβασης της Ελλάδας προς μια φιλελεύθερη πολιτική πορεία. Το Πολυτεχνείο ήταν η συγκλονιστική επέμβαση της νεολαίας, των εργατών, των λαϊκών τάξεων στο προσκήνιο ενάντια σε κάθε πρόβλεψη.
Ο αγώνας για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, οι νέοι και οι νέες οι που πρόταξαν τα σώματά τους- ασπίδα του αγώνα τους στην πύλη του Πολυτεχνείου απέναντι στο τανκ, έρχονται από μακριά. Από την ΕΑΜική λαϊκή επανάσταση και το αδικαίωτο αίτημα για τη Λαοκρατία, που πνίγηκε στο αίμα. Από τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στα πέτρινα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους των εθνικοφρόνων, που άντεξαν τις φυλακές και τις εξορίες, διεκδίκησαν το ψωμί, τις λαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, στηλίτευσαν τον πόλεμο και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έσπασε τη σιωπή που επέβαλε το μαρτυρικό καθεστώς της στρατιωτικής δικτατορίας και η επταετία της ωμής καταστολής των αγώνων, της αριστεράς, των χιλιάδων κομμουνιστών και αγωνιστών. Ο Νοέμβρης επενέβη κρίσιμα στην επιχείρηση «φιλελευθεροποίησης» του χουντικού καθεστώτος, αποτρέποντας τη νομιμοποίηση, την απροσδιόριστη παράταση του αυταρχικού κράτους εκτάκτου ανάγκης και συμβάλλοντας καθοριστικά στην ταχύτατη πολιτική κρίση και την πτώση του μετά τα γεγονότα της Κύπρου. Ο Νοέμβρης κυοφόρησε τις ριζοσπαστικές πρακτικές πάλης των σύγχρονων κινημάτων, ανέδειξε το νικηφόρο ορίζοντα των αδιαμεσολάβητων και μετωπικών αγώνων και αποτελεί διαχρονική υπόμνηση του άρρηκτου δεσμού των διεκδικήσεων του λαού με την προοπτική της εξουσίας του, την επαναστατική προοπτική.
H εξέγερση του Πολυτεχνείου δείχνει το δρόμο για τους αγώνες του σήμερα. Ο Νοέμβρης του 2019 βρίσκει τους νέους σε ξεσηκωμό απέναντι στην αντιδραστική μεταρρύθμιση και την ωμή αστυνομική βία. Η κυβέρνηση της ΝΔ, μετά την κατάργηση του λαϊκού ασύλου, χτυπά με λύσσα το φοιτητικό κίνημα με τον εγκλωβισμό 300 φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ, με άγρια καταστολή, ξυλοδαρμούς και χημικά. Ξέρει καλά ότι η μαζική και ριζοσπαστική αντίσταση των νέων μπορεί να κλονίσει τη βιτρίνα της συναίνεσης που οικοδομεί για τα ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα της φτωχοποίησης.
Συνεχίζοντας τα μέτρα μνημονίου διαρκείας της προκατόχου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ κλιμακώνει το γκρέμισμα των εργασιακών κατακτήσεων, καθηλώνει μισθούς και συντάξεις, ξεπουλά ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια περιουσία, επιτίθεται στο φοιτητικό κίνημα φέρνοντας διαγραφές φοιτητών και μέτρα διάλυσης του του δημόσιου πανεπιστημίου και του επαγγελματικού μέλλοντος των νέων.
Απαραίτητο συμπλήρωμα της επιθετικής πολιτικής της ΝΔ είναι η όξυνση του κρατικού αυταρχισμού, με επίκεντρο το κίνημα της νεολαίας, αλλά και συνολικά. Η επιβολή καθεστώτος αστυνομοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων και τα πανεπιστήμια, η αυταρχική μεταρρύθμιση του Ποινικού Κώδικα, η εκστρατεία ρατσιστικού πογκρόμ που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση στους πρόσφυγες, τους μετανάστες και κάθε λογής αδύναμο, είναι μια στρατηγική και επικίνδυνη πολιτική. Θέλει να σπείρει την τρομοκρατία, να πειθαρχήσει τους κοινωνικούς αγωνιστές, να καταστείλει την κοινωνική αλληλεγγύη και διαχέει το ρατσιστικό δηλητήριο χέρι-χέρι με την πάντα πρόθυμη ακροδεξιά.
Την ίδια στιγμή, στο δρόμο που βάδισε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ στηρίζει το αιματοκύλισμα των λαών που οργανώνει ο ιμπεριαλισμός σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αποτελώντας πιστό σύμμαχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί προχωρούν επιθετικά, είτε ενορχηστρώνοντας πραξικοπήματα στη Βενεζουέλα και τη Βολιβία, είτε συνεχίζοντας το διαρκές έγκλημα σε βάρος του συριακού λαού και του λαού των κούρδων μέσα από συμπαιγνίες με την επιθετικότητα του καθεστώτος Ερντογάν. Αλλά οι λαοί, αντιστέκονται, αγωνίζονται και θα νικήσουν! Η παρατεταμένη παλλαϊκή εξέγερση στη Χιλή ενάντια στην εξαθλίωση της νεοφιλελεύθερης διάλυσης, η κοσμοπλημμύρα των ιθαγενών και των φτωχών της Βολιβίας ενάντια στο πραξικόπημα, δείχνουν ότι το μόνο πραγματικό εμπόδιο στην ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική επιθετικότητα είναι οι μαζικοί, ριζοσπαστικοί λαϊκοί αγώνες.
Ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης μετά τις τελευταίες εκλογές διαμόρφωσε δύσκολες συνθήκες για το κοινωνικό κίνημα και την αριστερά στην Ελλάδα. Το εργατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα, μετά από σημαντικές ήττες, παρουσιάζει σημεία κάμψης και σάστισμα μπροστά στην κυβερνητική επίθεση. Οι δυνάμεις της αριστεράς, στο σύνολό τους, βγήκαν πολιτικά αποδυναμωμένες και σε κρίση. Το ΚΚΕ συνεχίζει στο δρόμο της περιχαράκωσης, προβάλλοντας την ήττα των δυνάμεων της αριστεράς ως δήθεν δικαίωση της απόστασης που έχει πάρει εδώ και μια δεκαετία από τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις και τους αγώνες του λαού ενάντια στα μνημόνια. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βγαίνουν και αυτές αποδυναμωμένες, χωρίς να αναθεωρούν την κατεύθυνση αποστροφής στην ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς που ανέπτυξαν την προηγούμενη περίοδο.
Η Λαϊκή Ενότητα υπέστη πολιτική ήττα, έχοντας χάσει το στοίχημα να αποτελέσει τη μαγιά για ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα εκπροσωπήσει στην πολιτική σκηνή τα λαϊκά συμφέροντα. Αυτή η χαμένη δυνατότητα, που οφείλεται τόσο σε αντικειμενικούς παράγοντες, όσο και σε υποκειμενικά σφάλματα μεγάλων αντιφάσεων πολιτικής γραμμής της ΛΑΕ, δεν κοστίζει μόνο σε αυτήν, αλλά αποτελεί συνολικά μια χαμένη ευκαιρία να ενισχυθούν οι λαϊκές διεκδικήσεις και να εκπροσωπηθούν πολιτικά μετά από τους αγώνες της πρώτης μνημονικής περιόδου και την προδοσία του ΟΧΙ του λαού στο δημοψήφισμα.
Αυτά τα πολιτικά αποτελέσματα δεν πρέπει να οδηγήσουν σε μόνιμη απογοήτευση και υποχώρηση του κόσμου του αγώνα, ούτε σε στροφή σε λογικές περιθωριοποίησης της ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι δυνάμεις της αριστεράς και του κινήματος πρέπει να ρίξουν το βάρος στην συγκρότηση μαζικών αγώνων με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά στη νεολαία, στην ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού συνδικαλισμού, στο ζωντάνεμα του αυτοδιοικητικού κινήματος, στην οργάνωση ενός πλατιού αντιαυταρχικού κινήματος για την υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών. Προϋπόθεση για να γεννηθούν αγώνες που νικούν είναι η αγωνιστική ενότητα και η εμπιστοσύνη στις μάζες, μακριά από διασπαστικές λογικές «προαπαιτουμένων» που είναι πάντα μακριά από την κίνηση της ιστορίας. Προϋπόθεση και για το μέλλον και την πολιτική προοπτική της ριζοσπαστικής αριστεράς συνολικά είναι η ενότητά της, η ανασύνταξη των προσπαθειών για ενωμένη και μαζική αγωνιστική αριστερά, με όπλο την εμπειρία από τα προχωρήματα και τις χαμένες ευκαιρίες της προηγούμενης συγκλονιστικής 10ετίας στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
Τόσο οι αγωνιστές και αγωνίστριες της ριζοσπαστικής αριστεράς, όσο και ευρύτερα το κοινωνικό κίνημα, έχουν τις προϋποθέσεις για μια ανάκαμψη των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων σήμερα, που μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στα αντιλαϊκά μέτρα και τον αυταρχισμό. Όπως και το Πολυτεχνείο του 1973, πάντα τα κινήματα, όπως και σήμερα ο αγώνας των φοιτητών που άνθισε μέσα σε ένα τοπίο απογοήτευσης και αναστοχασμού, μας εκπλήσσουν και μας οδηγούν μπροστά.
Όσο θα υπάρχει το Πολυτεχνείο, όσο θα υπάρχουν η Βενεζουέλα, η Βολιβία, η Χιλή, ο Συρία, οι αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, για ζωή και αξιοπρέπεια, οι αγώνες για ελευθερία, θα αποτελούν μια στέρεη υπενθύμιση ότι οι λαοί μπορούν να νικήσουν, όταν τραγουδάνε για να ενώσουνε τον κόσμο. Ότι ένα άλλος κόσμος είναι, πράγματι, εφικτός.
Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
www.aras.gr Νοέμβριος 2019
