Πολυτεχνείο 2012. Η αντίσταση στον κρατικό αυταρχισμό μπορεί να έχει αποτέλεσμα.
Οι φετινές κινητοποιήσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, εξελίχθηκαν σε μία ιδιαίτερη συγκυρία. Ακολουθούσαν την ψήφιση των πιο σκληρών μέτρων που έχουν επιβληθεί από την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης και την εποπτεία της τρόικας. Την ίδια στιγμή βαθαίνει η κρίση νομιμοποίησης της κυβέρνησης και η αποδιάρθρωση των σχέσεων εκπροσώπησης του αστικού πολιτικού συστήματος με τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα όμως ο λαϊκός παράγοντας την περίοδο ψήφισης των νέων μέτρων δεν επέτυχε να παράγει αποτελέσματα γενικευμένης αναταραχής.
Οι εξελίξεις αυτές δηλαδή η πολιτική αστάθεια και η πολιτική ρευστότητα που εξακολουθεί, αλλά και η μετατόπιση των κινητοποιήσεων το επόμενο χρονικό διάστημα από το κεντρικό σε κλαδικό επίπεδο (π.χ. δημόσιος τομέας, Ο.Τ.Α κ.λπ.) είχε σαν αποτέλεσμα την ένταση της κρατικής καταστολής και του αυταρχισμού αλλά και την εσωτερίκευση της στις μαζικές διαδικασίες του κινήματος.
Η ένταση της κρατική καταστολής μετά τις εκλογές έχει πάρει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: καταστολή κάθε κινητοποίησης που είτε ξεφεύγει από τα όρια της διαμαρτυρίας, και συγκροτεί μορφές αγώνα που αντιπαρατίθενται έμπρακτα με την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας – Ε.Ε..
Είναι χαρακτηριστικά : Η επιθετικότητα της αστυνομίας απέναντι στους διαδηλωτές που αποκτά τα χαρακτηριστικά δολοφονικών ταγμάτων εφόδου (πχ τα βασανιστήρια της ΓΑΔΑ στους αντιφασίστες της αντιφασιστικής μοτοπορείας), οι συλλήψεις και οι παραπομπές σε δίκες εκατοντάδων εργατών που διεκδικούν το δικαίωμα στη δουλειά (π.χ. Εργαζόμενοι Ναυπηγεία Σκαραμαγκά) η κάλυψη των παρακρατικών ομάδων της Χ.Α. και οι συλλήψεις μεταναστών όταν επιχειρούν να αμυνθούν. Σε όλη αυτή τη στρατηγική συνεπικουρούν τα ΜΜΕ, που υποστηρίζουν και διαχέουν τον επίσημο κρατικός λόγο, που μετατοπίζεται διαρκώς σε πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις.
Στο πλαίσια αυτό το τριήμερο των κινητοποιήσεων του Πολυτεχνείου, αποτέλεσε μία σημαντική στιγμή της διαδικασίας έντασης του κρατικού αυταρχισμού. Οι ποιο βασικές στιγμές αυτές της διεργασίας ήταν:
Α) Η ποινικοποίηση των διαμαρτυριών των εργαζομένων των ΟΤΑ Στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στις προκλητικές δηλώσεις του Φούχτελ. Οδήγησαν κάτω από την «παρακίνηση» των ΜΜΕ για παραδειγματική τιμωρία, σε 3 συλλήψεις εργαζόμενων δύο από τον χώρο των ΟΤΑ και ενός συνδικαλιστή δασκάλου και υποψηφίου δημοτικού συμβούλου 5ης περιφέρειας το Δήμου Θεσσαλονίκης με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι συλλήψεις στηρίχθηκαν στην «αναγνώριση των πρωταιτίων» βάσει φωτογραφικού και άλλου υλικού και έγιναν με χουντικής έμπνευσης αιτιολογία και μεθοδολογία : o συνδικαλιστής δάσκαλος συνελήφθη στο σχολείο μετά το τέλος της μαθητικής εορτής για την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Β) Η προσπάθεια για απαγόρευση της συνέχισης της πορείας του Πολυτεχνείου στην ισραηλινή πρεσβεία. Δύο ήταν οι λόγοι του κυβερνητικού εγχειρήματος:
-
Η συμμαχία που επιδιώκει με το κράτος του Ισραήλ, στο πλαίσιο ευρύτερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων : η εικόνα μιας μαζικής πορείας στην Ελλάδα, να διαμαρτύρεται δυναμικά έξω από την ισραηλινή πρεσβεία, θα αποτελούσε πλήγμα τόσο για το ίδιο το Κράτος του Ισραήλ όσο και για την ελληνική αστική τάξη και για τις προσπάθειες των τελευταίων χρόνων, να βρει στο πρόσωπο του Ισραήλ τον σύμμαχο- αντίβαρο απέναντι στην ανάδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης
-
Η διαμόρφωση μιας σημαντικής δοκιμής σε σχέση με τη δυνατότητα της κυβέρνησης να επιβάλλει αυθαίρετα και απρόκλητα κατασταλτικά όρια αλλά και να διαχωρίζει του διαδηλωτές σε αυτούς με και σε αυτούς χωρίς δικαιώματα Η προσπάθεια απαγόρευσης της πορείας προς την Ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα, έχει επίσης χαρακτηριστικά τομής. Αποτελεί επί της ουσίας την πρώτη φορά που επιχειρείται να απαγορευθεί πορεία του Πολυτεχνείου μετά το 1980, και τη δολοφονία Κουμή- Κανελλοπούλου κατά την προσπάθεια σπασίματος της απαγόρευσης.
Η κίνηση της κυβέρνησης να απαγορεύσει επί της ουσίας η πορεία στην αρχή της Κηφισίας με παρατεταγμένες κλούβες αποτέλεσε ξεκάθαρη δοκιμασία για το κίνημα.
Η αποφασιστικότητα των χιλιάδων διαδηλωτών, να επιμείνουν στη διενέργεια της πορείας ήταν και αυτή που έσπασε την αστυνομική απαγόρευση. Ήταν σαφής η ριζοσπαστική διάθεση των διαδηλωτών ήταν να επιχειρήσουν να σπάσουν τον αστυνομικό φραγμό για αυτό και έμειναν τόσες ώρες ασκώντας σημαντική πίεση στο κυβερνητικό κέντρο που δεν είχε καμία νομιμοποίηση ούτε τυπική ούτε ουσιαστική για την απαγόρευση της πορείας.
Όμως η διαδικασία αυτή δεν ήταν χωρίς αντιφάσεις, εντός των δυνάμεων του κινήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την πορεία αποχώρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού απέτυχαν σε πρώτο επίπεδο οι ¨διαπραγματεύσεις” των βουλευτών του με τον εισαγγελέα και την αστυνομία. Η επιλογή αυτή αναδεικνύει για μια ακόμα φορά τον προσανατολισμό του και την αδυναμία του να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας του λαϊκού κινήματος και τον εγκλωβισμό του σε μία στρατηγική εν αναμονής κυβέρνησης, και της έλλειψης δυνατότητας να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου, που θα βάζει ως στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και του σφαγείου Ε.Ε.- Δ.Ν.Τ
Αντίστοιχα υπήρχαν δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που αποχώρησαν από την πορεία είτε εντελώς είτε επανήλθαν όταν διαλύθηκε ο αστυνομικός φραγμός, για να δώσουν το «αντιιμπεριαλιστικό- διεθνιστικό» τους στίγμα έξω από την ισραηλινή πρεσβεία. Το γεγονός αυτό αναδεικνύει ότι πίσω από την «υπερεπεναστατική ρητορεία» όταν μπαίνουν συγκεκριμένα καθήκοντα με την επιχειρηματολογία είτε για το «ανούσιο των συμβολικών συγκρούσεων» είτε «ότι δεν θα επιλέξουμε τη σύγκρουση στο τόπο και στο χρόνο που επιβάλλει το κράτος» κρύβεται η ηττοπάθεια και ο αποχωρητισμός.
Όμως η προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει την απαγόρευση της πορείας αποτέλεσε μία μεγάλη πολιτική πρόκληση για το λαϊκό κίνημα με μακροπρόθεσμους στόχους. Σε μία τέτοια πολιτική πρόκληση δεν υπήρχε κανένας άλλος δρόμος από την έμπρακτη αμφισβήτηση της απαγόρευσης
Γ) Η καταπάτηση του ασύλου με την εισβολή της αστυνομίας στο ΑΠΘ, μετά τη λήξη της πορείας και η σύλληψη και η παραπομπή σε δίκη 16 συνδικαλιστών φοιτητών. Πρόκειται για μία προσπάθεια επιβολής των νέων συνθηκών μέσα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που δεν άπτεται μόνο της κατάργησης του ασύλου αλλά και της δίωξης όσων αντιστέκονται. Η προσπάθεια αυτή έρχεται σα συνέχεια της δίωξης συνδικαλιστών φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, της εισαγγελικής παραγγελίας για την κατάληψη στο ΕΚΠΑ ενάντια στις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης, συμβαδίζει με τον τρόπο που έγιναν αυτές οι νόθες και πλαστές εκλογές για την ανάδειξη των ποιο αντιδραστικών φιλο ΕΕ και φιλοκυβερνητικών στοιχείων στη όργανα διοίκησης των Α.Ε.Π και την κορυφώνουν μέχρι τώρα. Η σύλληψη 16 φοιτητών που αποτελούσαν μέρος της περιφρούρησης των φοιτητικών συλλόγων και η παραπομπή τους σε δίκη με πλαστές και κατασκευασμένες κατηγορίες αναδεικνύει τη πρόθεση της σύγχρονης εξουσίας να διαλύσει όλες τις όψεις του μεταπολιτευτικού συμβιβασμού και να πλήξει ακόμα και δημοκρατική δικαιώματα όπως αυτό του φοιτητικού συνδικαλισμού και την παραμονή και περιφρούρηση του χώρου των πανεπιστημίων. Η επιλογή της μέρας της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για τη σύλληψη των φοιτητών, δείχνει την ξεκάθαρη διάθεση των αστικών πολιτικών μηχανισμών να ξεμπερδέψει με τον “αναχρονιστικό θεσμό” του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Ανεξάρτητα από επιμέρους αφορμές και λανθασμένους χειρισμούς που αναδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι οι πρακτικές όπως «το καγκελάκι» έξω από κάθε μαζική διεργασία και στόχο του μαζικού κινήματος, μόνο συμβάλλει στους αστικούς σχεδιασμούς και πρέπει να αντιμετωπιστούν από το μαζικό κίνημα – δεν είναι τυχαίο ότι στο ΑΠΘ έχουν γίνει οι περισσότερες παραβιάσεις του ασύλου –το ζήτημα της παραβίασης τους ασύλου και της παραπομπής σε δίκη των 16 φοιτητών είναι μείζων για το φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα.
Η απάντηση πρέπει να στοχεύει στην οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος υπεράσπισης του ασύλου και του φοιτητικού συνδικαλισμού με πρώτο στόχο η ημέρα της δίκης των συλληφθέντων αγωνιστών να αποτελέσει πανελλαδικό σταθμό για το φοιτητικό κίνημα.
~.~
Όλα τα γεγονότα από την ανάδειξη της τρικομματικής κυβέρνησης και μετά δείχνουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον αστικό συνασπισμό και την δυνάμεις της τρόικα από την ένταση της κρατικής καταστολής, δεν έχουν τίποτα να παραχωρήσουν στα λαϊκά στρώματα αντίθετα θα υπάρξει νέος γύρος περικοπών με στόχο την παραμονή στο ΕΥΡΩ και στην ΟΝΕ.
Η πρόθεση του αστικού συνασπισμού να κινηθεί ακόμα πιο αυταρχικά απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τις κινητοποιήσεις τους. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πρέπει να αντιμετωπιστούν από τις δυνάμεις του κινήματος και την Αριστερά ως μία προειδοποίηση αλλά και μία δυνατότητα. Η αριστερά πρέπει να προετοιμαστεί αλλά και να προετοιμάσει τον λαό, πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά απέναντι στην ένταση του κρατικού αυταρχισμού στην κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός αριστερού κοινωνικό πολιτικού μετώπου που θα αντιμετωπίζει έμπρακτα σε όλα τα επίπεδα την αστική πολιτική και την κρατική καταστολή με στόχο μία εργατική διέξοδο από την κρίση μία αντικαπιταλιστική έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε.
