Προκήρυξη ΑΡ.Α.Σ για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

________________________________________________________

” Ή ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΗ …

… Ή ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ”

______________________________________________________________

Η 39^η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χρωματίζεται από την αναγκαιότητα του παλλαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στην πολιτική των Μνημονίων. Τα συνθήματα της εξέγερσης του 1973 δεν είναι απλώς ή μόνο επίκαιρα, αλλά, περισσότερο, εκφράζουν απόλυτα τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας για το τσάκισμα των αλυσίδων της λιτότητας, του αυταρχισμού, της ανεργίας. Εκφράζουν απόλυτα τις διεκδικήσεις ενός ολόκληρου λαού που οδηγείται κάθε μέρα, μέτρο-μέτρο, στο αδιέξοδο, τη στιγμή μάλιστα που όλα τα ως τώρα σενάρια που διαδραματίστηκαν ή σχεδιάζονται είτε απέτυχαν είτε είναι εξ αρχής καταδικασμένα να αποτύχουν.

~.~

Βρισκόμαστε σε μία ιστορική καμπή μεγάλων αλλαγών, προκλήσεων, κινδύνων αλλά και δυνατοτήτων για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα.

Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού είναι η τέταρτη δομική κρίση του καπιταλισμού από τα μέσα του 19 αιώνα και μετά και η μεγαλύτερη κρίση μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία κρίση που είναι αποτέλεσμα της αχαλίνωτης και άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης και εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών, που υπονόμευσε τις ίδιες τις σταθερές του συστήματος και που αναδεικνύει τις αξεπέραστες τάσεις του να καταστρέφει κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις. Μέσα από αυτή την κρίση για άλλη μια φορά καταδεικνύεται με αίμα και πόνο ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που δεν μπορεί να εξορθολογιστεί και να αποφύγει τις καταστροφικές κρίσεις.

Σήμερα σε διεθνές επίπεδο οι κυρίαρχες τάξεις επιχειρούν την υπέρβαση της κρίσης ξεθεμελιώνοντας όχι μόνο τις κοινωνικές κατακτήσεις του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος που σώθηκαν την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού, αλλά, πολύ περισσότερο, κινούνται σε μία κατεύθυνση ακόμα σκληρότερων ρυθμίσεων για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα.

Η Ελλάδα αντιμετώπισε την εκδήλωση της κρίσης με μία σχετική υστέρηση αλλά με πολύ μεγαλύτερη ένταση. Αποδείχθηκε πόσο αποτυχημένη και καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα ήταν η στρατηγική της ελληνικής αστικής τάξης για την ένταξη στην Ε.Ε., η πολιτική της ισχυρής Ελλάδας, του ευρώ και της Ο.Ν.Ε. Μια πολιτική που δεν επιβλήθηκε από τους ξένους αλλά από την ελληνική ολιγαρχία και για μεγάλο χρονικό διάστημα ευνόησε το ελληνικό κεφάλαιο.

Είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση του χρέους, την αύξηση των ελλειμμάτων, την αποδιοργάνωση της παραγωγικής δομής στον αγροτικό και τον βιομηχανικό τομέα, την υπερανάπτυξη των κερδών στο χρηματιστικό τομέα και οδήγησε σε μια μεγάλη κοινωνική καταστροφή.

Σήμερα στο πλαίσιο της κρίσης στην Ελλάδα συντελείται μία τεράστια τομή. Επιχειρείται η συνολικότερη ανατροπή μετά τον πόλεμο των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων σε χώρα το αναπτυγμένου καπιταλισμού. Πρόκειται για ένα μοντέλο διαχείρισης της κρίσης παράδειγμα και προπομπό αναλόγων εξελίξεων σε διεθνές επίπεδο, με την ανεργία να φτάνει κοντά στο 30 %, με έξι συνεχόμενα έτη πτώσης του Α.Ε.Π. και μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων πάνω από 30 %.

Η ίδια η εξέλιξη της κρίσης είναι αποκαλυπτική για τον ρόλο της Ε.Ε.. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έφερε τη σφραγίδα των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών. Το κοινό νόμισμα ακύρωσε κάθε μηχανισμό για την αντιμετώπιση των ανισορροπιών, οι οποίες σταδιακά αυξάνονταν στο εσωτερικό των κρατών της Ευρωζώνης, οδηγώντας στην άνιση ανάπτυξη και στην υπονόμευση των ασθενέστερων οικονομικά κρατών.

Η πολιτική της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών για το ξεπέρασμα της κρίσης έχει ως στόχους πρώτα απ’ όλα την κατακόρυφη μείωση των μισθών και των κοινωνικών παροχών. Έπειτα, τις ιδιωτικοποιήσεις και ταυτόχρονα την άρση των ρυθμίσεων που προστατεύουν το περιβάλλον. Προκειμένου να θωρακιστεί από τους λαϊκούς αγώνες επενδύει στην ένταση της κρατικής καταστολής, και, τελικά, πριμοδοτεί τη ναζιστική ακροδεξιά στη λειτουργία αυτής ως πολιορκητικού κριού απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων.

Η τρόικα του εσωτερικού, ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΔΗΜΑΡ, ως εντολοδόχος της τρόικας Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ. και εκφραστής των συμφερόντων του ελληνικού και ξένου κεφαλαίου, εντείνει την επίθεση απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Όμως παρά και τα νέα μέτρα, το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και αυτό θα οδηγήσει σε νέα επίθεση απέναντι στο λαό.

Αναμφίβολα ο μόνος φραγμός στη πολιτική του κεφαλαίου και της ολιγαρχίας είναι το λαϊκό κίνημα, αλλά και η οικοδόμηση ενός αριστερού αγωνιστικού κοινωνικό-πολιτικού μετώπου στη βάση των κοινωνικών αγώνων στους εργασιακούς χώρους, στις συνοικίες, στα πανεπιστήμια. Ενός μετώπου που θα αποτελέσει τη βάση για την ανάπτυξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος ικανού να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις και να επιβάλλει μια συνολικότερη πολιτική μεταβολή, αλλά και να ανακόψει τις αντιδραστικές αλλαγές.

Η θέση των δυνάμεων της ρεφορμιστικής αριστεράς υπολείπεται σε σημαντικό βαθμό σε σχέση με τις απαιτήσεις της συγκυρίας. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. ενσωματωμένος σε μία εκλογιστική στρατηγική της «εν αναμονή κυβέρνησης» επιμένει σε μία αποπροσανατολιστική κατεύθυνση και σπέρνει αυταπάτες για το ρόλο της Ε.Ε. και του ευρώ. Οι αντιλήψεις που θεωρούν ότι ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ θα αποτελέσει καταστροφή για τα λαϊκά στρώματα είναι επικίνδυνες και καταλήγουν απολογητικές του συστήματος. Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. σφραγίζεται από την διασπαστική τακτική μέσα στο κίνημα των εργαζομένων, με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες αλλά ακόμα και με την αποστασιοποίηση – υπονόμευση εκείνων των αγώνων που παίρνουν πιο μαχητικά χαρακτηριστικά και μπορούν να διαμορφώσουν επιτυχίες από την πλευρά του εργατικού κινήματος.

Η έξοδος από το ευρώ, στο πλαίσιο μίας αριστερής κοινωνικό-πολιτικής συμμαχίας, αποτελεί απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων και για την οικοδόμηση μίας άλλης αριστερής πολιτικής. Έτσι, είναι απαραίτητη μίας σαφής τοποθέτηση ενός αριστερού μετώπου, με μαζική λαϊκή υποστήριξη, ως προς την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Για αυτό, είναι απαραίτητο όλες οι δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς να προχωρήσουν σε ένα συντονισμό με βάση ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση.

Οι κεντρικοί πολιτικοί στόχοι ενός τέτοιου μετώπου έχουν κεντρική σημασία και θα πρέπει να είναι :

στάση πληρωμών και δραστική μείωση του χρέους, με την αναγνώριση μόνο του τμήματος που αφορά εθνικούς ή διεθνείς ασφαλιστικούς οργανισμούς και την αναδιαπραγμάτευση ακόμα και αυτού του τμήματος.
εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
εθνικοποίηση των μεγάλων παραγωγικών μονάδων
αύξηση των κοινωνικών δαπανών, κάλυψη των υλικών και άυλων (πολιτιστικών, ηθικών κ.λ.π.) αναγκών των λαϊκών τάξεων
επιβολή ελέγχου στις κινήσεις κεφαλαίου και στις τιμές των προϊόντων,
δραστική φορολόγηση του κεφαλαίου και των εύπορων εισοδηματικά στρωμάτων και περιστολή της φοροδιαφυγής και της εισφοροαποφυγής.

Η έξοδος από το ευρώ αποτελεί μία στρατηγική επιλογή, στο βαθμό που συνδυάζεται με ένα σύνολο μέτρων και με έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, για μία σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση, που θα πρέπει να περιλαμβάνει, κατά βάση, τη μείωση του τρόπου και του χρόνου εργασίας, τον εργατικό έλεγχο των επιχειρήσεων, τη μείωση της παρασιτικής κατανάλωσης και την αλλαγή του τρόπου διανομής του παραγόμενου από τους εργαζόμενους κοινωνικού πλούτου.

Η περίοδος θέτει τα πιο οξυμένα και αναβαθμισμένα καθήκοντα που αντιμετωπίζει το λαϊκό κίνημα και οι εργαζόμενες τάξεις από την εποχή της μεταπολίτευσης. Η επίθεση του κεφαλαίου είναι τέτοια που δεν αφήνει κανένα περιθώριο.