45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ!
45 χρόνια μετά, τιμούμε την εξέγερση του Νοέμβρη 1973 με νέους αγώνες για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έσπασε τη σιωπή και το «γύψο» της στρατιωτικής δικτατορίας μέσα από τη συγκλονιστική επέμβαση το λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Μας διδάσκει ότι οι αγώνες μπορούν να ξεσπούν και να αλλάζουν το ρου της ιστορίας ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, ακόμη και μέσα στο ζοφερό κλίμα του φόβου, των φυλακίσεων, της εξορίας, των βασανιστηρίων της ασφάλειας. Αυτή είναι μία κρίσιμη πείρα του λαϊκού κινήματος που μας εμπνέει σήμερα.
Αποτρέποντας το «εκλογικό πείραμα» και τη διαδικασία «φιλελευθεροποίησης» της χούντας και αρνούμενος να ενσωματωθεί στα προσκλητήρια για μια μετριοπαθή και «σώφρονα» αναμονή, ο εξεγερμένος λαός έγραψε ιστορία συντρίβοντας τα θεμέλια του καθεστώτος και κληρονόμησε στους αγώνες της μεταπολίτευσης το στίγμα και τις πρακτικές των αντισυνδιαχειριστικών, ανυποχώρητων αγώνων. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνδυάζει όλη την μέχρι τότε αδικαίωτη ιστορία της πάλης του λαού, με το νέο ριζοσπαστικό προσανατολισμό που κυοφορεί το κίνημα της νεολαίας. Είναι, συνεπώς, πολλά περισσότερα από μία έκρηξη: Ο Νοέμβρης της ανυπότακτης νεολαίας· ο Νοέμβρης της εργατικής τάξης που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των φοιτητών και χρωμάτισε την κατάληψη του Πολυτεχνείου με την ιστορική πείρα των αγώνων της· Ο Νοέμβρης της λαοκρατίας και της συνέχισης του ΕΑΜικού οράματος· Ο Νοέμβρης του αντιϊμπεριαλισμού και του στίγματος στο ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα.
45 χρόνια μετά, ο Νοέμβρης του 2018 βρίσκει το λαϊκό κίνημα μουδιασμένο μπροστά στην καταιγιστική επίθεση αναίρεσης κάθε κεκτημένου για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ αποδεικνύεται ο ικανότερος διαχειριστής της βάρβαρης μνημονιακής και σκληρά νεοφιλελεύθερης πολιτικής, έχοντας υλοποιήσει κρίσιμες αναδιαρθρώσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσα από το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων τάξεων: Ιδιωτικοποιήσεις κρίσιμων δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών, πολιτική φτωχοποίησης των εργαζομένων, παράδοση της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας στο τραπεζικό κεφάλαιο μέσα από την εκκίνηση ενός κύματος πλειστηριασμών, κινήσεις για το δραστικό περιορισμό του θεμελιώδους δικαιώματος στην απεργία. Η περίφημη προεκλογική αφήγηση Τσίπρα περί «εξόδου από τα μνημόνια» σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια «κανονικοποίηση» της μνημονιακής συνθήκης ως μόνιμου καθεστώτος για τις συνθήκες εργασίας και ζωής στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Τσίπρα λαμβάνει τα εύσημα των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, όχι μόνο για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, αλλά και για το ρόλο που προτίθεται να αναλάβει στην περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου, ως τοποτηρητής του ΝΑΤΟ και των σχεδιασμών του στην ευρύτερη περιοχή. Το ίδιο πρόσωπο που ξεδιάντροπα κατέθετε γαρύφαλλο στο μνημείο του Μπελογιάννη το 2015, εκφράζει την πιο δημόσια προσδεδεμένη στην αμερικάνικη πολιτική κυβέρνηση στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Την ίδια στιγμή, η ΝΔ σκληραίνει την πολιτική της και οικοδομεί την αντιπολιτευτική της ατζέντα πάνω στην αντιδημοκρατική εκτροπή και το ιδεολόγημα του «Νόμου και της Τάξης», επιχειρώντας να προκαλέσει μια συνολικότερη συντηρητική μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά. Συγχρόνως, υπόσχεται στην αστική τάξη και στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα μια ακόμη πιο σταθερή δέσμευση στις αντιλαϊκές νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις, εφόσον αναδειχθεί από τις επικείμενες εκλογές διαχειριστής του κυβερνητικού κέντρου. Οι παραπάνω πολιτικές εξελίξεις επιτρέπουν σε μια σειρά μηχανισμούς να ανασυγκροτούνται σε συντηρητική βάση για να επιφέρουν καίριο πλήγμα στις κατακτήσεις του κοινωνικού κινήματος. Έτσι, η πολιτική στρατηγική της ΝΔ, σε απόλυτη συμμαχία με αντιδραστικά όργανα διοίκησης πανεπιστημίων και τα ΜΜΕ, επιχειρούν μια αναβαθμισμένη επιχείρηση συκοφάντησης και κατάργησης του πανεπιστημιακού, λαϊκού ασύλου. Η καταιγιστική αυτή συγκυρία αναδεικνύει έναν συνολικότερο κίνδυνο πολιτικής μεταβολής και μακροπρόθεσμης δυσχέρανσης του ταξικού συσχετισμού δύναμης στην Ελλάδα. Ο βασικός λόγος γι’ αυτήν την εξέλιξη είναι η αποδιοργάνωση και απουσία των κοινωνικών αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας για μακρό χρονικό διάστημα.
Η ηττοπάθεια και η απογοήτευση ευρύτερα των λαϊκών τάξεων χαρακτηρίζουν όλη την περίοδο μετά τους μεγάλους αγώνες της πρώτης μνημονιακής περιόδου και τη μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν, όμως και υποκειμενικοί παράγοντες που σχετίζονται με την αδυναμία και απροθυμία, σε μεγάλο βαθμό της αριστεράς, να εμπνεύσει μια προοπτική για τους λαϊκούς αγώνες.
Το ΚΚΕ εξακολουθεί, αδιαπέραστο από κάθε εξέλιξη, το μοναχικό δρόμο της ακίνδυνης διαμαρτυρίας και της περιχαράκωσης. Αλλά και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς απέτυχαν να αποτρέψουν την αποδιοργάνωση του λαϊκού κινήματος. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ακολουθούν, ολοένα και περισσότερο, μια πολιτική απομονωτισμού, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής παρουσίας της αριστεράς, όσο και στο εργατικό κίνημα και τους κοινωνικούς χώρους. Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να επιτύχει αποτελέσματα ενδυνάμωσης των αγώνων. Αποκορύφωμα αποτελεί η προσπάθεια διάσπασης του απεργιακού αγώνα με διασπαστικά καλέσματα σε άλλες ημέρες απεργιών, σε μια δύσκολη συγκυρία για την επιτυχία των εργατικών κινητοποιήσεων. Ούτε, όμως, και η ενσωμάτωση της απογοήτευσης και η απόσυρση από την πάλη για μια μαζική κοινωνική ριζοσπαστική αριστερά, που έχουν επιλέξει πολλές δυνάμεις και αγωνιστές, αποτελεί λύση. Και η ΛΑΕ, παρότι εκπροσωπεί την στρατηγική για μία έστω καθυστερημένη ενιαιομετωπική πορεία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, αναπτύσσει στο έδαφος της υποχώρησης των αγώνων αδυναμίες και αντιφάσεις όσον αφορά τον πολιτικό στόχο της ανάπτυξης της εμπιστοσύνης των μαζών σε μια άλλη προοπτική που να σφραγίζεται από τα συμφέροντα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Σήμερα, είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ η προσφυγή στην πολύτιμη εμπειρία των μεγάλων αγώνων που στιγμάτισαν την ιστορία, όπως η εξέγερση του Νοέμβρη 1973. Μόνο η αναζωπύρωση των αγώνων των εργαζόμενων και της νεολαίας μπορεί να σπάσει τον εξοβελισμό του λαϊκού παράγοντα από τις πολιτικές εξελίξεις. Οι δυνάμεις της αριστεράς οφείλουν να ρίξουν όλες τις δυνάμεις τους στην ανάπτυξη συνδικαλιστικών και κοινωνικών αγώνων. Για την επαναστράτευση των λαϊκών τάξεων στον αγώνα για μια άλλη πολιτική, η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να υπερβεί τις αδυναμίες της και να εμπνεύσει. Η πολιτική ενότητα και ενιαία παρουσία όλων των μετώπων και δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς σε όλα τα επίπεδα, στους κοινωνικούς χώρους και στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο κεντρικό πολιτικό και εκλογικό επίπεδο, μπορεί να καταστήσει τις λαϊκές τάξεις παράγοντα διαμόρφωσης εξελίξεων, ρήξεων και ανατροπών.
Οι φετινές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου και ο 3ήμερος εορτασμός από τους μαζικούς φορείς πρέπει να είναι ζωντανός, μαζικός και ανοιχτός στην κοινωνία, διατηρώντας την ανεκτίμητη συνεισφορά της ιστορικής αυτής εξέγερσης ως καμπής για τους αγώνες του σήμερα. 45 χρόνια μετά, οι μονόδρομοι μπορούν να ανατραπούν ξανά από την ανυποχώρητη πάλη του λαού.
Νοέμβριος 2018
ΑΡιστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
