43 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Νοέμβρης 1973 συνεχίζει να εμπνέει τους αγώνες του λαού και τις νεολαίας. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε ορόσημο στην ιστορική πορεία και συγκρότηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού όχι μόνο γιατί ξεθεμελίωσε το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών αλλά και γιατί τροφοδότησε τους μεγάλους αγώνες της μεταπολίτευσης που διεκδίκησαν επί δεκαετίες ψωμί-παιδεία- ελευθερία, τόσο ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό όσο και ενάντια σε κάθε επιχείρηση ενσωμάτωσης και υποστολής των αγώνων. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου βασίστηκε στα γερά θεμέλια που έχτισαν οι ανατρεπτικοί ταξικοί αγώνες του λαού ήδη από τη δεκαετία του 40 και την εαμική επανάσταση μέχρι του πολιτικούς αγώνες για εργασιακή κατοχύρωση και δημοκρατικά δικαιώματα κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60, ενάντια του μετεμφυλιακό κράτος της τρομοκρατίας. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που ακολούθησε την αντίσταση της νεολαίας στην Ταράτσα της Νομικής το Φλεβάρη 1973 αλλά και τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια της χούντας υπό συνθήκες απόλυτης κρατικής βίας, αποτέλεσε κορυφαία πράξη επέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο. Η εξέγερση έσπασε τη σιωπή που επέβαλε το μαρτυρικό καθεστώς του «γύψου» της στρατιωτικής δικτατορίας και ακύρωσε την επιχείρηση «φιλελευθεροποίησης» του χουντικού καθεστώτος, αποτρέποντας τη νομιμοποίηση και απροσδιόριστη παράταση του αυταρχικού κράτους εκτάκτου ανάγκης, συμβάλλοντας καθοριστικά στην ταχύτατη πολιτική κρίση και την πτώση του μετά τα γεγονότα της Κύπρου. Ο Νοέμβρης ανέδειξε το νικηφόρο ορίζοντα των αδιαμεσολάβητων και μετωπικών αγώνων, στοχοποίησε τον ιμπεριαλισμό και αποτελεί διαχρονική υπόμνηση του άρρηκτου δεσμού των διεκδικήσεων του λαού με την προοπτική της εξουσίας του, την επαναστατική προοπτική. Υπό αυτήν την έννοια, η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι μια ανεξίτηλη ιστορική υπόμνηση ενάντια στην ενσωμάτωση και την υποταγή, ζωντανό παράδειγμα των τεράστιων ανατροπών που μπορεί να πετύχει ο ανυποχώρητος λαός.
Ο Νοέμβρης του 3ου μνημονίου
Η συγκυρία που διανύουμε κυριαρχείται από τη βίαιη επίθεση στα δικαιώματα της πλατιάς πλειοψηφίας του λαού. Με την εφαρμογή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου εξοντωτικών μέτρων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είναι παραπάνω από προφανές ότι η επιχείρηση του κεφαλαίου να ανακάμψει τα κέρδη του περνάει μέσα από την αναίρεση και των πιο στοιχειωδών όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης για τα λαϊκά στρώματα. Η κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, η αυξανόμενη ανεργία, η φτωχοποίηση του λαού είναι το μόνο βέβαιο μέλλον που περιμένει τους εργαζόμενους και τη νεολαία, εάν δεν ανατραπεί το καθεστώς βίαιης εμβάθυνσης των νεοφιλελεύθερων κοινωνικών σχέσεων που σημαίνουν τα μνημόνια. Ακόμη και μετά από πλέον των έξι ετών μημονιακών αναδιαρθρώσεων, η ελληνική οικονομία παραμένει υφεσιακή, χωρίς αποτελέσματα ουσιώδους ανάκαμψης. Η αστική στρατηγική για την αντιμετώπιση των πενιχρών αυτών αποτελεσμάτων είναι σαφέστατα η εμβάθυνση των αναδιαρθρώσεων με κόμβους την εσωτερική υποτίμηση και την ακόμη μεγαλύτερη υποτίμηση της αξίας της εργασίας, την φοροδοτική εξάντληση των λαϊκών στρωμάτων για την κάλυψη των ελλειμμάτων και την εξυπηρέτηση του χρέους, την ανεύρεση νέων πεδίων κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσα από την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων χώρων και κάθε παραγωγικής πτυχής αλλά και μέσα από τη συγκέντρωση ακίνητης περιουσίας που υφαρπάζεται από το λαό με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών ακόμη και πρώτης κατοικίας.
Είναι πρόδηλο, ότι αυτή η τεράστιου μεγέθους επίθεση δεν βρίσκει τις αντιστάσεις που αντιστοιχούν. Η εφαρμογή του μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη χυδαία ακύρωση του εκκωφαντικού λαϊκού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αλλά και τα αποτελέσματα υλικής πίεσης και ανασφάλειας που παράγονται από την εφαρμογή των μέτρων έχουν δημιουργήσει το αίσθημα του αδιεξόδου σε πολλά τμήματα της κοινωνίας. Οι δυνάμεις της αριστεράς δεν έχουν κατορθώσει να τροφοδοτήσουν πολιτικές και κοινωνικές αντιστάσεις που να εμπνέουν για τις λαϊκές τάξεις εμπιστοσύνη στους αγώνες. Ωστόσο, το αντικειμενικό έδαφος των αναδιαρθρώσεων και ιδιαίτερα η εφαρμογή άμεσων μέτρων υφαρπαγής του λαϊκού εισοδήματος, της κατοικίας και της μικρής λαϊκής περιουσίας όπως οι πλειστηριασμοί, εφόσον πλήττουν διευρυμένα στρώματα της κοινωνίας αποτελούν παράγοντες όξυνσης των αντιθέσεων που μπορούν όχι μόνο να επεκτείνουν την πολιτική φθορά των μνημονιακών εκπροσώπων αλλά και να συγκροτήσουν μια κοινωνική συμμαχία για μια συνολική ανατροπή.
Νοέμβρης με «επισκέπτη» τον Ομπάμα
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προκλητικά υποδέχεται τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, με τις μεγαλύτερες των τιμών! Η επίσκεψη Ομπάμα όχι μόνο δε σημαίνει καμία “χείρα βοηθείας” για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, όπως επιμένει να πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα σημαίνει μια ακόμη ρητή δέσμευση από πλευράς της κυβέρνησης σε σχέση με την ταχεία και χωρίς αντιφάσεις εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου αλλά και της επαίσχυντης αντιπροσφυγικής συμφωνίας ΕΕ- Τουρκίας. Η επίσκεψη Ομπάμα εν μέσω της επετείου του Πολυτεχνείου αποτελεί μια χυδαία πρόκληση τόσο από την πλευρά του εκπροσώπου του αμερικανικού ιμπεριαλισμού όσο και από την πλευρά της ξεδιάντροπης κυβέρνησης που δε διστάζει να τιμά τις ΗΠΑ ως καινούργιους «φίλους της Ελλάδας», εντός της επετείου της εξέγερσης που άφησε με το αίμα της νεολαίας κα των εργαζομένων αγωνιστών, ανεξίτηλο στίγμα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Είναι η ίδια κυβέρνηση που υποδέχεται το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ως μόνιμο επιτηρητή και κατέστη προσάρτημα του αντιδραστικού Άξονα ΗΠΑ- Ισραήλ-Τουρκίας- Κύπρου στην περιοχή.
Η προεδρία Ομπάμα, όχι μόνο δεν πρέπει να επαίρεται ως δήθεν «ήπια» και «δημοκρατική», αντίθετα φέρει ακέραια την ευθύνη για την πυροδότηση του πολέμου στη ΣΥΡΙΑ που δε σταματά να μετρά θύματα του των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της προσφυγιάς, της φτώχειας. Η περίπτωση της Συρίας είναι ένα ακόμη δείγμα της συνέχισης και επί Ομπάμα της αμερικάνικης παράδοσης των άμεσων ή έμμεσων επεμβάσεων για τη διάλυση ολόκληρων κρατών και κοινωνιών σχηματισμών που δεν ενσωματώνονται με σταθερότητα και ταχύτητα στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Κατά τον ίδιο τρόπο η προεδρία Ομπάμα δε δίστασε από κοινού με την ΕΕ να στηρίξει την κυβέρνηση νεοναζί στην Ουκρανία. Απέναντι σε αυτήν την πολλαπλή πρόκληση και την ξεδιάντροπη περιστολή κάθε δημοκρατικής ελευθερίας εν των μέσω της επετείου του Πολυτεχνείου, με την απαγόρευση διαδηλώσεων και συναθροίσεων και την διασπορά χιλιάδων αστυνομικών και ξένων πρακτόρων στην Αθήνα, το λαϊκό κίνημα πρέπει να ορθώσει το ανάστημά του, να σπάσει την τρομοκρατία και να διατρανώσει το αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό μήνυμα.
43 χρόνια μετά, μόνη ελπίδα παραμένουν οι μαζικοί ανυποχώρητοι αγώνες
Σήμερα, παρά ποτέ, η είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με συγκροτημένη πρόταση για έναν εναλλακτικό δρόμο. Πρώτιστο καθήκον της αριστεράς είναι να πείσει ότι ο δρόμος της μνημονιακής εξαθλίωσης δεν είναι μονόδρομος, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα για τις τομές και συγκρούσεις που είναι αναγκαίο να γίνουν από το λαό προκειμένου να εφαρμοστεί μια άλλη στρατηγική υπέρ των συμφερόντων των δυνάμεων της εργασίας. Η παταγώδης κατάρρευση του ήπιου δρόμου της αντίστασης στα μνημόνια του ΣΥΡΙΖΑ με την αποδοχή, ωστόσο, των θεμελίων της αστικής στρατηγικής στην Ελλάδα σήμερα, δηλαδή του κοινού νομίσματος και ευρωενωσιακού πλαισίου, απέδειξε με τραγικό τρόπο ότι οι λογικές αυτές είναι καταδικασμένες είτε να αποτύχουν είτε πολύ χειρότερα να υποστούν μια ταχύτατη προσαρμογή στην πλευρά του αντιπάλου. Σε αυτό το πλαίσιο, η συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας και πρόταση- κάλεσμα που έχει απευθύνει για την πλατιά συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων πίσω από το μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής εξόδου από την κρίση είναι ένα μεγάλο βήμα προς το δρόμο της ανασύνταξης του κινημάτων των εργαζομένων και της νεολαίας, προς το δρόμο της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής. Κόμβοι αυτού του μεταβατικού προγράμματος είναι καταρχήν η έξοδος από την ΟΝΕ, που αποτελεί τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης φυλακής που έχτισε το ευρωενωσιακό «όραμα», η διαγραφή του χρέους, οι εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των ζωτικών παραγωγικών μονάδων καθώς και η έξοδος από την ΕΕ, στο πλαίσιο της οποίας αυτή πολιτική δεν μπορεί να χωρέσει. Η πρόταση αυτή αποφεύγει τα σφάλματα άλλων δυνάμεων της αριστεράς που στο όνομα της κομματικής ή επαναστατικής “καθαρότητας” ενισχύουν την περιθωριοποίηση και αδυνατούν να συμβάλλουν με ουσιαστικό τρόπο στην συγκρότηση κοινωνικών αντιστάσεων, δεδομένου ότι προϋπόθεση για την οικοδόμηση αγώνων είναι η προοπτική και η δυνατότητα της απόσπασης νικών.
Η Λαϊκή Ενότητα πρέπει να δώσει το βάρος στην ανάπτυξη των αγώνων απέναντι στη μνημονιακή βαρβαρότητα, να αποτελέσει το εφαλτήριο για νέους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες αντίστασης στα μέτωπα της περιόδου και την ανασύσταση των συνδικαλιστικών πρακτικών. Οι πλειστηριασμοί της λιακής κατοικίας και περιουσίας, οι ιδιωτικοποιήσεις και τα νέα μέτρα του εργασιακού μεσαίωνα που επίκεινται να αποτελέσουν πρέπει να βρουν την αριστερά και το λαό έτοιμους για συγκρούσεις και ανατροπές. Προς το σκοπό αυτό, οι μεγάλοι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες του λαού αποτελούν ένα ανεκτίμητο οπλοστάσιο. Από την ΕΑΜική επανάσταση έως την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους ταξικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης για ψωμί, για ελευθερία και δικαιώματα, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία δημιουργούν καθοριστικά ρήγματα στη στρατηγική της συναίνεσης, της αποδοχής του κάθε λογής μονόδρομου, της συμμόρφωσης και της καταστολής.
Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
Νοέμβρης 2016
