Αναδημοσιεύουμε κείμενο του σ. Γ. Χριστόπουλου το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς” στις 28/01/2012.
Πίστη στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα
Όλα θα κριθούν στους αγώνες και στο δρόμο
Του Γιάννη Χριστόπουλου, μέλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία από την μεταπολιτευτική τουλάχιστον περίοδο μέχρι σήμερα, το μπλοκ των δυνάμεων του κεφαλαίου ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ-ΛΑΟΣ-Ε.Ε., δεν βρέθηκε τόσο απονομιμοποιημένο, αλλά και ταυτόχρονα τόσο συνασπισμένο, απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Ποτέ άλλοτε η λαϊκή αγανάκτηση δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η ανάγκη για εδώ και τώρα μέτωπο ανατροπής, μέτωπο ικανό να ανατρέψει αυτή τη βάρβαρη πολιτική και επίθεση, προβάλλει επιτακτικά. Η έντονη κινητικότητα που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα στο χώρο της Αριστεράς, για τη συγκρότηση ενός τέτοιου ανατρεπτικού μετώπου, δεν μπορεί να μην καταγραφεί ως ένα θετικό στοιχείο. Η γενική διαπίστωση, όμως, είναι ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν καταγράφουν τα θετικά βήματα στη συγκρότηση του ανατρεπτικού μετώπου, ούτε μετράνε με τον πήχη της υπομονής τους το μέγεθος της συμβολής του καθενός μας στην ανάγκη των καιρών. Καταγράφουν και χρεώνουν συνολικά στην Αριστερά αδράνεια και αναποτελεσματικότητα, με κίνδυνο να καταγραφούν στη συνείδηση των εργαζομένων και του λαού και αυτές σαν συστημικές δυνάμεις.
Στο κεντρικό ζήτημα που προβάλλει σήμερα, της ανάγκης για εδώ και τώρα μέτωπο ανατροπής, αρκετές από τις δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τηρούν είτε στάση αναμονής είτε απαξιώνουν τούτη την ανάγκη, προβάλλοντας επιχειρήματα και απόψεις, ως προαπαιτούμενα, που κάνουν αδύνατη τη συμμετοχή τους στις διαδικασίες συγκρότησήςτου. Έτσι, τα προαπαιτούμενα και οι διαφωνίες στη σύγκληση προγραμμάτων γίνονται άλλοθι αδράνειας και συμβιβασμού, βολέματος του καθενός στο ρόλο του, μικρότερο ή μεγαλύτερο, που έχει κατοχυρώσει ή και του έχουν αποδώσει, στην κοινωνία. Οι απόψεις που εκφράζονται, αλλά και συνολικά η στενότητα της θέσης τους για τα μέτωπα, αγνοεί τη δυναμική του λαϊκού παράγοντα, απαξιώνει την τακτική ως απαραίτητο στοιχείο στην πάλη για τη επίτευξη του στρατηγικού στόχου. Αρνείται, δηλαδή, τις διεργασίες και την ωρίμανση του επαναστατικού υποκείμενου μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης. Τούτο, πέρα από την έλλειψη εμπιστοσύνης στη δυναμική της εργατικής τάξης και του λαϊκού παράγοντα, ότι μπορούν να παρέμβουν και να καθορίσουν την εξέλιξη των πραγμάτων με ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, είναι και έλλειψη εμπιστοσύνης στο στρατηγικό στόχο, στην ορθότητα της σοσιαλιστικής αλλαγής και της εργατικής δημοκρατίας.
Ο λαϊκός παράγοντας είναι εκείνος που θα καθορίσει μέσα από τη δική του κάθοδο στο προσκήνιο την όποια εξέλιξη των πραγμάτων. Και το στοιχείο αυτό, της ανάγκης να πάρει έκφραση η λαϊκή αγανάκτηση και να έρθει ο λαός στο προσκήνιο, δεν έχει πολλά προαπαιτούμενα και δεν μπορεί να καθορίζει τη στάση της αριστεράς και κομματιών της σε ενιομετωπικές δράσεις. Κάποιοι άλλοι εναποθέτουν το μέλλον των εργαζομένων και του λαού στις εκλογικές αυταπάτες και κάποιοι από αυτούς είναι αλήθεια ότι προβάρουν βουλευτικά κουστούμια και γραβάτες, μετρώντας τα απελπιστικά μειοψηφικά για τις συνθήκες εκλογικά ποσοστά και έδρες στο αστικό Κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο που κατά εκατοντάδες χιλιάδες οι εργαζόμενοι και συνολικά ο λαός μούντζωνε, όχι παλιά, αλλά πολύ πρόσφατα. Μια τέτοια αντίληψη εκφράζει την πολιτική της ομαλής εξέλιξης, μακριά από την έμπνευση και δύναμη του λαϊκού παράγοντα, την πολιτική που δεν θέλει στην πράξη το λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων, μια πολιτική που εν τέλει φοβάται το λαό.
Αυτές οι απόψεις που εκφράζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από τις διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς, οδηγούν στην Αριστερά του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, στην Αριστερά όχι του πρωταγωνιστή, μπροστάρη και καθοδηγητή των νικηφόρων αγώνων, αλλά σε μια αριστερά θλιβερό κομπάρσο της Ιστορίας. Η Αριστερά της νίκης θα είναι η αριστερά που δεν θα υποτάσσει το μερικό στο γενικό, το κοντοπρόθεσμο στο μακρινό, το τώρα στο μέλλον, αλλά ούτε παράλληλα θα ξεχνάει τον απώτερο στόχο της που είναι η αλλαγή της κοινωνίας και η κατάργηση του απάνθρωπου σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Η δύναμη και η πίστη στο λαϊκό παράγοντα, η ενωτική της δύναμη και ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και του λαού, η συπειρωσιακή της δράση που θα ενώνει το λαό στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και η συγκρουσιακή της πρακτική που θα σπάει τις κόκκινες γραμμές που βάζει το σύστημα, θα την κάνουν την Αριστερά της νίκης. Μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης και μόνο μέσα από αυτό, θα ωριμάσει το επαναστατικό υποκείμενο και θα γίνει πράγματι ο νεκροθάφτης του καπιταλιστικού συστή ματος. Όλα, δηλαδή, θα κριθούν στους αγώνες και στο δρόμο.
Η τακτική και η στρατηγική του επαναστατικού κινήματος δεν είναι δύο πράγματα ξένα μεταξύ τους, αλλά το ένα είναι στενά συνδεδεμένο με το άλλο. Κάποιοι ξεχνούν το ένα και κάποιοι το άλλο. Οι μεγάλες νίκες και οι επαναστατικές αλλαγές του αιώνα κατάφεραν νίκες όχι μόνο γιατί είχαν στρατηγικούς στόχους αλλά και γιατί χρησιμοποίησαν σωστά την τακτική. Χωρίς τον Φλεβάρη δεν θα έρχονταν η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που συγκλόνισε την ανθρωπότητα. Η δύναμη των κομμουνιστών ήταν πάντα στη δυνατότητά τους να μάχονται το μερικό, να συσπειρώνουν και ενώνουν τους εργαζόμενους και το λαό πάνω σε αυτό και να συνδέουν το μερικό με το όλο.
Είναι απαίτηση των καιρών, είναι χρωστού-μενο στους εργαζόμενους και το λαό από τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις της κατακερματισμένης Αριστεράς, να σταματήσει αυτή η αθλιότητα με τις εκλογικές αυταπάτες και το παιχνίδι με τα προαπαιτούμενα στη συγκρότηση μετώπου ανατροπής. Ενός μετώπου που θα συσπειρώνει το λαό και θα αγωνίζεται με το λαό ενάντια στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και των εκφραστών του, ντόπιων και ξένων, ενός μετώπου που θα έχει εμπιστοσύνη στο πρωταγωνιστικό ρόλο της εργατικής τάξης, ενός μετώπου που μέσα σε αυτό οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και επαναστατικής Αριστεράς θα παρεμβαίνουν και διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο.
Αυτό το μέτωπο που θα φέρνει το λαό στο προσκήνιο, δεν θα είναι μέτωπο αποπροσανατολισμού, συμβιβασμού και ήττας, θα είναι μέτωπο ανατροπής και νίκης. Εδώ και τώρα λοιπόν, μέτωπο ανατροπής. Μέτωπο που θα σαλπίσει κάλεσμα για ανυπακοή-αντίσταση-ανατροπή, που θα γίνει το ποτάμι της οργής και θα γκρεμίσει στο διάβα του τις πολιτικές που ορθώνονται απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία της δουλειάς για όλους τους εργαζόμενους, της προκοπής και της αξιοπρέπειας για όλο το λαό, χωρίς ανέργους και φτώχεια, μιας άλλης κοινωνίας με άλλη ηθική και πολιτισμό, μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς τα δεινά του καπιταλισμού και των κρίσεων που παράγει. Μέτωπο ανατροπής και πίστης στη δύναμη του λαϊκού παράγοντα που μόνο αυτός μπορεί και θα καθορίσει την εξέλιξη των πραγμάτων.
