ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟ ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ
1. Όπως θα έλεγαν πολλές πολιτικές τοποθετήσεις πριν από μία εκλογική μάχη, βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη συγκυρία. Όμως σε αυτές τις εκλογές, η εκτίμηση αυτή είναι τόσο εύστοχη, όσο λίγες άλλες φορές. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Γενάρη και η ανατροπή του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού, σηματοδότησε, όπως τότε λέγαμε, την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης ενός πολιτικού κύκλου. Λέγαμε επίσης ότι θα ακολουθούσε σε άμεσο χρόνο μία δεύτερη φάση εξελίξεων, με πιθανότερη, αλλά όχι απολύτως βέβαιη, τη διολίσθηση και τη μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η προσαρμογή, εκτιμήσαμε ότι θα συνοδευόταν από τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ και ρήξεις στο εσωτερικό του. Στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, επιχειρείται να ολοκληρωθεί αυτή η δεύτερη φάση, να κινηθεί το εκκρεμές στην αντίθετη τροχιά από αυτήν που – έστω και με αντιφατικό τρόπο – κινήθηκε από το 2010 μέχρι την 25 Γενάρη του 2015 και την 5 Ιούλη του 2015
2. Σε αυτές τις εκλογές αυτό που επιχειρείται είναι η πλήρης ανατροπή των ρήξεων και των μετατοπίσεων που συνέβησαν τα πέντε χρόνια της κρίσης και της μνημονιακής πολιτικής. Επιχειρείται μέσα από την μνημονιακή αντιδραστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, και την εσπευσμένη προκήρυξη εκλογών, να επικυρωθεί με την ψήφο του λαού η συναίνεση στην υλοποίηση των μνημονίων και η αναγνώριση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από την νεοφιλελεύθερη αντιδραστική αναδιάρθρωση. Να ολοκληρωθεί η αντιστροφή της λαϊκής βούλησης που ανέδειξε το λαϊκό, ταξικό 62% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.
3. Στις 5 Ιουλίου φάνηκε ξεκάθαρα μία κάθετη τομή που χωρίζει δύο κόσμους. Τον κόσμο του ΝΑΙ, όλους όσους όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τη στρατηγική της ΟΝΕ κέρδισαν τεράστιο πλούτο, κοινωνική και πολιτική ισχύ. Από την άλλη πλευρά, τον κόσμο του ΟΧΙ. Τα μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας που εδώ και πέντε χρόνια έχουν χτυπηθεί σκληρά από την κρίση, τα μεγαλύτερα τμήματα των εργαζομένων, οι άνεργοι, όλα εκείνα τα στρώματα που έχουν υποστεί τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές απώλειες από τη μείωση των εισοδημάτων, την ανεργία, την υπερφορολόγηση. Τα λαϊκά νοικοκυριά που βλέπουν τα όποια λίγα περιουσιακά στοιχεία είχαν να εξανεμίζονται με την υπερφορολόγηση ή να κινδυνεύουν να κατασχεθούν ως εγγυήσεις κόκκινων δανείων. Τη νεολαία πο χάνει κάθε προοπτική από τα μέτρα των μνημονίων, τα οποία παρόξυναν τις επιπτώσεις των πολιτικών που επέβαλαν οι κυρίαρχες τάξεις και πριν την κρίση.
4. Στις 20 Σεπτέμβρη το μοναδικό και κομβικού χαρακτήρα για την ταξική πάλη, πολιτικό διακύβευμα είναι η επαρκής πολιτική και κοινοβουλευτική έκφραση του κοινωνικού ρεύματος του ΟΧΙ, του κοινωνικού ρεύματος εκείνου που με κορυφαία στιγμή το δημοψήφισμα, πάλεψε για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Του ρεύματος εκείνου που έστω και αντιφατικά ή με καθυστέρηση αντιλήφθηκε – ή μπορεί να αντιληφθεί – ότι για την κατάργηση των μνημονίων είναι αναγκαίος όρος η έξοδος από την Ευρωζώνη και η σύγκρουση με την Ε.Ε. Εάν αυτό το ρεύμα εκφραστεί και εκλογικά, οι εξελίξεις θα παραμείνουν ανοιχτές, μια και η εφαρμογή των μνημονίων θα έχει σαν πιθανό αποτέλεσμα την αποδιάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την πρόσκαιρη συντήρηση της επιρροής του. Σε αντίθετη περίπτωση, που είτε αυτό το ρεύμα δε θα εκφραστεί επαρκώς, είτε και θα εξοβελιστεί από την πολιτική σκηνή θα διαμορφωθούν σημαντικά αποτελέσματα σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού, με σοβαρές επιπτώσεις και για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης στους κοινωνικούς χώρους.
5. Απέναντι σε αυτό το ζήτημα δεν χωρούν υπεκφυγές ούτε ψεύτικα διλλήμματα, α) Οχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει ως πρώτο κόμμα φιλολαικότερη εφαρμογή των μνημονίων, αλλά αντίθετα η συσπείρωση γυρω του λαίκου κόσμου για να μην βγει η δεξιά, βάζει φραγμό σε κάθε πάλη προς για αριστερή στροφή, β) είναι υπεκφυγή η ψήφος σήμερα στο ΚΚΕ, που προβάλλεται από το σύστημα ως «υπεύθυνη» πολιτική δύναμη, σε μία γωνία της πολιτικής σκηνής, ακίνδυνο επιδιώκοντας μόνο την κοινοβουλευτική του ενίσχυση. Πρόκειται για μία συστημική δύναμη, όπως φάνηκε σε μια σειρά στιγμών κοινωνικής όξυνσης τον Δεκέμβρη του 2008, στις πλατείες το 2011, και κυρίως στο δημοψήφισμα, που, με τη στάση του άκυρου, ανοιχτά έδρασε υπερ του μαύρου μετώπου του ναι, γ) δεν συνιστά πολιτική παρέμβαση, ο αναχωρητισμός δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που συγκαλύπτεται από την προβολή ενός μάξιμουμ προγράμματος, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής στο σήμερα που επί της ουσίας ταυτίζεται με την σοσιαλιστική επανάσταση. Μία πολιτική αντίληψη που εκτιμά εντελώς λάθος τον πολιτικό ιδεολογικό συσχετισμό, και το μόνο πολιτικό της αποτέλεσμα είναι να τροφοδοτεί τις συγκρούσεις, στο εσωτερικό των δυνάμεων της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς ε) είναι λανθασμένη επιλογή η αποχή ως έκφρασης της οργής και επικίνδυνη στάση η ψήφος του χαβαλέ, όπως μπορεί να εκφραστεί μέσα από τα ψηφοδέλτια της Ενωσης Κεντρώων.
6. Η Λαϊκή Ενότητα είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να εκφράσει πλευρές αυτού του ρεύματος. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και γι’ αυτό της επιτίθενται λυσσαλέα με όλους τους μηχανισμούς τους. Γι’ αυτό επιστρατεύουν τη λάσπη και τις χυδαιολογίες (λήσταρχοι, δραχμιστές κ.λπ.). Για αυτό, σε τελική ανάλυση, οι εκλογές έγιναν τόσο εσπευσμένα με την συναίνεση και την καθοδήγηση των πολιτικών ελίτ της Ε.Ε., ώστε να ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό από όσους στη Βουλή και στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούσαν στην υλοποίηση ενός τρίτου μνημονίου.
7. Η ΛΑΕ είναι η μόνη δύναμη που έχει διαφορετική κατεύθυνση από τα μνημόνια, κατεύθυνση που επιδιώκει να εφαρμοστεί στο σήμερα, αλλάζοντας ταξικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, και όχι σε έναν απροσδιόριστο χρόνο που θα ωριμάσουν οι μάζες για να στρατευτούν στην υπόθεση είτε της λαϊκής εξουσίας είτε της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Είναι μια πολιτική συσπείρωση που βάζει στο κέντρο την πρωτοβουλία του κόσμου από τα κάτω, όπως μάθαμε στους αγώνες και στα κινήματα. Πολιτική συσπείρωση που συνενώνει όλους αυτούς που, ο καθένας από το δικό του δρόμο, τα προηγούμενα χρόνια αρνήθηκαν να υποταχθούν, στους νεολαιίστικους αγώνες, στην έκρηξη της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008, στις καταλήψεις των πλατειών και στις ηρωικές απεργίες του ’11 – ΄12, αλλά και όσους στο τέλος αρνήθηκαν τους υπουργικούς θώκους και τις θέσεις στο εσωτερικό του κράτους, γιατί αρνούνται να είναι συνένοχοι στην κοινωνική καταστροφή που φέρνει το τρίτο μνημόνιο.
8. Σήμερα τα βασικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, που επιδιώκουν την συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση συγκροτούν μία ενότητα, το κόμμα του ευρώ, το κόμμα των μνημονίων. Κοινό πολιτικό πρόγραμμά τους αποτελεί η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου και η με κάθε θυσία παραμονή στην ΟΝΕ. Στη βάση αυτού του προγράμματος θα συνεργαστούν και θα συγκυβερνήσουν. Ακόμα και η θέση Τσίπρα από το καμία συγκυβέρνηση μετατοπίστηκε στη συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι και από εκεί στην αναζήτηση συμφωνιών για μεγάλο συνασπισμό.
9. Όλα αυτά τα κόμματα προσπαθούν διαρκώς να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ομως η Λαϊκή Ενότητα προτείνει ένα συνεκτικό μεταβατικό πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση, που μπορεί να εφαρμοσθεί άμεσα με βάση της κοινωνικές και παραγωγικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας, από ένα ταξικό κοινωνικό μπλοκ με εργατική ηγεμονία.
10. Κεντρικές πλευρές αυτού αυτού του προγράμματος μαζί με την έξοδο από την ΟΝΕ, αποτελούν η στάση πληρωμών, η διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων. Είναι προφανές ότι η Λαϊκή Ενότητα δεν έχει καμία αυταπάτη. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα έχει σαν αποτέλεσμα συγκρούσεις και με το ελληνικό κεφάλαιο, αλλά και με τους υπερεθνικούς θεσμούς της ΕΕ. Η ΛΑΕ είναι η μόνη δύναμη που αναγνωρίζει ότι η εφαρμογή αυτού του προγράμματος αποτελεί αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα και στα εμπόδια στην εφαρμογή του που θα συναντήσει από την ΕΕ δεν θα υποχωρήσει, συνεχίζοντας το δρόμο που επέλεξε μέχρι το τέλος.
11. Η Λαϊκή Ενότητα προτείνει ένα δρόμο που είναι ο μόνος εφικτός, ρεαλιστικός και ταξικά προσανατολισμένος για να βγούμε από την κρίση, προς όφελος των εργαζόμενων τάξεων, των ανέργων και της νεολαίας. Για αυτό το λόγο πρέπει να στηριχθεί αποφασιστικά.
17 Σεπτεμβρίου 2015
