Οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή, που είναι ραγδαίες από τις 28/10 και μετά αποκαλύπτουν τον καταλυτικό ρόλο που μπορεί να έχει σε αυτές ο λαϊκός παράγοντας.
Η αυθόρμητη και συγκρουσιακή κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων εναντίον του κυβερνητικού και κρατικού προσωπικού, αλλά και του ευρύτερου πολιτικού δυναμικού των κομμάτων εξουσίας, την ημέρα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου ενέτεινε τις ούτως ή άλλως υπαρκτές αντιφάσεις και συγκρούσεις μεταξύ των μπλοκ εξουσίας για τη διαχείριση της κρίσης, αλλά και κατέστησε έκδηλη και ενδεχόμενα ανεξέλεγκτη την κρίση πολιτικής νομιμοποίησης.
Η πρωτοβουλία για δημοψήφισμα με ερώτημα την υποστήριξη ή όχι της νέας δανειακής σύμβασης λήφθηκε κυρίως για τους ακόλουθους λόγους:
α) για να επανασυσπειρώσει με βάση το δίλημμα παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη, ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες γύρω από την κυβέρνηση, οι οποίες εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής έχουν διαρραγεί
β) για να στοιχίσει το πολιτικό δυναμικό του συστήματος γύρω από μία ξεκάθαρη επιλογή υπέρ της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου και
γ) για να ανακόψει την ενίσχυση των ευρύτερων δυνάμεων της Αριστεράς που διερευνούν το τελευταίο χρονικό διάστημα ένα πολιτικό σχεδιασμό ο οποίος περιέχει, αν και όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, και το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ.
Όμως η σφοδρή αντίδραση που συνάντησε η επιλογή αυτή από τα κέντρα εξουσίας και από το εξωτερικό και από το εσωτερικό σχετίζεται με το φόβο τους ότι σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα θα εκφραζόταν η κοινωνική δυσαρέσκεια και θα αποτυπωνόταν σε ένα μαζικό αν και πιθανότατα μη πλειοψηφικό όχι. Ενα τέτοιο όχι θα αποτελούσε μία σημαντική παρακαταθήκη για την κοινωνική και πολιτική αριστερά. Για αυτό το λόγο τα βασικά στελέχη που στήριζαν μέχρι τώρα τον Παπανδρέου μέσα στο ΠΑΣΟΚ, έσπευσαν να εγκαταλείψουν αυτή την επιλογή του.
Αντίστοιχα, η σφοδρότητα με την οποία απέρριψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ε.Ε. σχετίζεται με το γεγονός ότι δεν θέλουν να θέσουν σε καμία αμφισβήτηση τις επιλογές που λαμβάνονται στο εξωτερικό για το μέλλον αυτής της χώρας από αυτούς που τους αφορά, δηλαδή τις λαϊκές τάξεις στην Ελλάδα. Άλλωστε οι εμπειρίες του δημοψηφίσματος για την Ευρωσυνθήκη στη Γαλλία, το όχι στο δανέζικο δημοψήφισμα, όπως και στην Ιρλανδία, είναι ακόμα νωπές, και πολύ επικίνδυνες με δεδομένη την κοινωνική αγανάκτηση στην Ελλάδα.
Είναι αναμφίβολο ότι οποιοδήποτε πολιτικό ερώτημα και να τίθονταν θα μεταφράζονταν στο ερώτημα της παραμονής ή όχι στο ευρώ, αναδεικνύεται δηλαδή, η λάθος στρατηγική από την πλευρά των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς, οι οποίες δεν έθεσαν το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ στις λαϊκές μάζες από την έναρξη της εκδήλωσης της κρίσης μέχρι και σήμερα και ούτε επιχείρησαν μία πολιτική συνεργασία με βάση αυτή την κατεύθυνση. Πολύ περισσότερο ήταν τυχοδιωκτική σήμερα η στάση τους να ζητούν εκλογές, έναντι μίας σαφούς θέσης ότι σε περίπτωση που προκηρυσσόταν δημοψήφισμα θα συμμετείχαν αποφασιστικά υπέρ του όχι, και θα επιχειρούσαν να συγκροτήσουν μία κοινή επιτροπή με τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς.
Το φάσμα εξόδου από την Ευρωζώνη της Ελλάδας, με το οποίο με ρητό τρόπο απείλησαν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα την ελληνική άρχουσα τάξη, επενέργησε στην άμεση συσπείρωση του αστικού πολιτικού δυναμικού. Αυτό καταδεικνύει ότι όπως από καιρό αναφέρουμε, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς με επίφαση «αριστερής κριτικής» δυνάμεων του Συνασπισμού και μικρών τμημάτων της άκρας αριστεράς, δεν υπάρχει καμία αξιόλογη μερίδα του κεφαλαίου και πολύ περισσότερο αστική πολιτική δύναμη που να επιδιώκει μία στρατηγική εξόδου από την Ευρωζώνη στο πλαίσιο μίας «εθνικής κοινωνικής συμμαχίας». Αντίθετα η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα αντιμετωπίζει μέχρι σήμερα ως μοναδική επιλογή την παραμονή της στην Ευρωζώνη, ανεξάρτητα το τι οικονομικές και πολιτικές παραχωρήσεις θα είναι υποχρεωμένη να κάνει. Αντίθετα η έξοδος από την ευρωζώνη, σε συνδυασμό με ένα προοδευτικό μεταβατικό πρόγραμμα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, μπορεί να είναι υπόθεση της πάλης των λαϊκών μαζών και της αριστεράς.
Το αστικό πολιτικό επιτελείο επιδιώκει να διαμορφώσει μια κυβέρνηση «εθνικής συνεργασίας» με όσο το δυνατόν περισσότερο ισοβαρή κατανομή από τα δύο κυβερνητικά κόμματα, έτσι ώστε να υπάρξει μια όσο το δυνατόν καλύτερη απορρόφηση των κραδασμών που θα δημιουργήσουν οι λαϊκές κινητοποιήσεις. Ο σχηματισμός της δημιουργεί νέα δεδομένα, για την αριστερά και τις λαϊκές τάξεις.
Η κυβέρνηση συνεργασίας και συνολικά το αστικό πολιτικό δυναμικό θα κινηθούν το επόμενο σε τρεις βασικούς άξονες – κυρίαρχους πυλώνες:
α. στην εντονότερη επίθεση απέναντι στα όσα δικαιώματα έχουν απομείνει στους εργαζόμενους και τη νεολαία,
β. Στην περαιτέρω ενίσχυση της καταστολής και του αυταρχισμού απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις,
γ. στην παραμονή της Ελλάδας εντός της ζώνης του ευρώ με κάθε κόστος για τα λαϊκά στρώματα.
Η κυβέρνηση συνεργασίας συγκροτείται κάτω από το βάρος των πιέσεων που ασκούν στον πολιτικό προσωπικό, οι λαϊκές αντιδράσεις, ο στόχος της είναι να τις καταστείλει, να επιβάλλει τα συνολικά μέτρα κοινωνικής και οικονομικής αναδιάρθρωσης, και να προετοιμάσει τους όρους για την επόμενη συντηρητική κυβέρνηση.
Παρά το γεγονός ότι με την ελεγχόμενη χρεοκοπία και με την επιβολή της κυβέρνησης συνεργασίας, επιχειρούν να σταθεροποιήσουν το σύστημα, παραμένει η πιθανότητα για την αποτυχία του προγράμματος τους το επόμενο χρονικό διάστημα, κάτι που θα εξαρτηθεί κυρίως από την ταξική πάλη.
Είναι υποχρέωση όλων των κοινωνικών δυνάμεων και της αριστεράς, να αντισταθεί στην επερχόμενη επίθεση και να μην φοβηθεί να απαντήσει τα όποια διλήμματα τεθούν από την πλευρά των ντόπιων και ξένων εκφραστών του κεφαλαίου.
Είναι απαραίτητο για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, να προχωρήσουν σε ένα συντονισμό με βάση ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση που θα συμπεριλαμβάνει την έξοδο από το Ευρώ και τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων παραγωγικών επιχειρήσεων, και αυξήσεις των μισθών και συντάξεων. Είναι απαραίτητο να οικοδομηθεί ένα κοινωνικό πολιτικό μέτωπο σε εργασιακούς χώρους, κοινωνικούς χώρους και σε τοπικό επίπεδο. Ιδιαίτερη σημασία έχει η διαμόρφωση λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε συνοικία και πόλη ενάντια, στο μνημόνιο, την δανειακή σύμβαση και τη νέα κυβέρνηση, όπως και η προσπάθεια συντονισμού σωματείων και ομοσπονδιών για την προκήρυξη απεργιών μέσα στο Νοέμβρη με βάση ημερομηνίες σταθμούς.
Σήμερα υπάρχει πραγματική ανάγκη για την συγκρότηση ενός ευρύτερου αγωνιστικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της ανάπτυξης και επιβολής ενός συσχετισμού εις όφελος των λαϊκών τάξεων.
