Aν και οι τελικές εκτιμήσεις θα προκύψουν μετά και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και του β’γύρου τα αποτελέσματα το πρώτου γύρου, των αυτοδιοικητικών εκλογών, επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις που έκανε η ΑΡΑΣ, προεκλογικά για τη συγκυρία της ταξικής πάλης. Η αστική στρατηγική της παραμονής στην Ευρωζώνη με κάθε όρο και της εσωτερικής υποτίμησης επιβάλλεται και προχωράει χωρίς να φέρνει προς το παρόν εκείνα τα κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα που να 
σταθεροποιούν τις σχέσεις του αστικού συνασπισμού με τις λαϊκές τάξεις, έτσι η αστάθεια στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό παραμένει. Ωστόσο τουλάχιστον σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, ανασυγκροτούνται στοιχεία της επιρροής των αστικών κομμάτων, ή προσώπων που εκφράζουν το αστικό – μνημονιακό μπλοκ. Από την άλλη πλευρά, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει χαρακτηριστικά ενός δυναμικά ανερχόμενου πολιτικού ρεύματος, αλλά αντίθετα εμφανίζει στασιμότητα και φαίνεται ότι δε συγκροτεί οργανωτικούς δεσμούς και σταθερές σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης με τις λαϊκές μάζες. Το γεγονός αυτό σχετίζεται ότι η αστική στρατηγική για τη διαχείριση της κρίσης δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο παραχωρήσεων ή συμβιβασμών προς τα λαϊκά στρώματα, έτσι ώστε να γίνονται ανεκτές ή και εφικτές, ενδιάμεσες πολιτικές προτάσεις διαχείρισης του συστήματος όπως του ΣΥΡΙΖΑ που από τη μια πλευρά, να επιδιώκουν τη κατάργηση των μνημονίων και μία μερική αποκατάσταση του εισοδήματος των λαϊκών τάξεων, και από την άλλη την παραμονή στην ΟΝΕ και την Ε.Ε.
Ένα σημαντικό τμήμα των κοινωνικών στρωμάτων, που εκφράζονται εκλογικά και είτε ανήκει στα πιο εύπορα στρώματα, που δεν χτυπήθηκαν στον ίδιο βαθμό από την κρίση, είτε σε αυτά που προσδοκούν τη συμμετοχή στα «κέρδη» από μία νέα αναπτυξιακή φάση, είτε απλά για στρώματα τα οποία είναι ιδεολογικά συντηρητικά και έχουν τρομοκρατηθεί από το ενδεχόμενο ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση, και της εξόδου από την ΟΝΕ συσπειρώνονται αποφασιστικά στους καταλληλότερους σε κάθε αναμέτρηση εκφραστές της μνημονιακής πολιτικής. Είτε αυτό αφορά κυρίαρχα τη Ν.Δ. είτε αφορά σε πρόσωπα του μνημονιακού μπλοκ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ ή και τη ΔΗΜΑΡ, είτε ακόμα σε “μετα-πολιτικές” και απευθείας επιχειρηματικές υποψηφιότητες (Μώραλης – Μπέος – Ψινάκης κλπ). Τα στρώματα αυτά έχουν επίγνωση ότι σε τελική ανάλυση εντός του πλαισίου της ΟΝΕ και της Ε.Ε. οι παρόντες διαχειριστές σε αυτή ή σε κάποια άλλη μορφή, θα έχουν μακροπρόθεσμα καλύτερη επίδοση από το ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη πλευρά ένα σημαντικό τμήμα των λαϊκών τάξεων που έχει αντιμνημονιακή τοποθέτηση δεν μπορεί να συσπειρωθεί σε ένα ενιαίο μπλοκ με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Βασικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουν οι δύο σχηματισμοί της ρεφορμιστικής αριστεράς. Πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας μία αντικειμενικά αντιφατική πολιτική, που είναι α) εξαιρετικά δύσκολο στο άμεσο μέλλον να εφαρμοσθεί στη πράξη, δηλαδή τη κατάργηση των μνημονίων εντός της ΟΝΕ και β) η οποία αποδυναμώνει και την ίδια τη δυναμική ανόδου του στο κυβερνητικό κέντρο, αφού η τακτική του ώριμου φρούτου, της υποτίμησης της αναγκαιότητας ανάπτυξης λαϊκών αγώνων ή και της διατήρησης αποστάσεων από αυτούς για να μη τρομοκρατηθούν τα μεσοστρώματα στα οποία εκλογικά προσβλέπει, θα αποδυναμώσει τη δυνατότητα του να τροφοδοτείται από τις ριζοσπαστικές κοινωνικές αντιστάσεις που αποτέλεσαν και το βασικό παράγοντα που οδήγησε στην εκλογική του εκτόξευση τη διετία 2011 – 2012. Αδυναμία που πριν καταγραφεί στην αυτοδιοίκηση προϋπήρξε και στους περισσότερους μαζικούς χώρους (φοιτητές – εργαζόμενοι), και εντάθηκε προεκλογικά με τις τουλάχιστον αμφιλεγόμενες επιλογές στήριξης προσώπων και ψηφοδελτίων.
Αλλά και το ΚΚΕ αντιτίθεται σε μία προοπτική ενότητας των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων, συστηματικά υπονομεύει την διάχυση πολιτικών στόχων, όπως είναι η έξοδος από την Ο.Ν.Ε. και η επαναφορά σε εθνικό νόμισμα. Στοχευμένα επιχειρεί να συσκοτίσει την πραγματική σημασία της εξόδου από την ΟΝΕ ως αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για μία εναλλακτική πολιτική διεξόδου ενισχύοντας ουσιαστικά την αστική πολιτική. Ταυτόχρονα, κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής του πρακτικής είναι αφενός μεν η διασπαστική τακτική μέσα στο κίνημα των εργαζομένων, με κύριο στόχο την στενή κομματική οικοδόμηση και με βασική τακτική την επίθεση σε άλλες δυνάμεις της αριστεράς, με τις οποίες θα μπορούσε να υπάρξει πολιτική σύγκλιση, σε προγραμματικό επίπεδο όπως είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών στις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν α) η σταθεροποίηση της εκλογικής επιρροής της Ν.Δ. αλλά και γενικότερα η άνοδος των μνημονιακών μπλοκ σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και πολύ περισσότερο με αυτές του Μαίου του 2012. Ετσι στις περιφερειακές εκλογές οι κινήσεις που είχαν την επίσημη στήριξη της Ν.Δ. κατέλαβαν το 26,3 % και συνολικά, 1.478.502 ψήφους, ενώ υποψήφιοι προερχόμενοι από τη Ν.Δ. για λόγους προσωπικών φιλοδοξιών (χωρίς να έχουν διαχωριστεί από τη μνημονιακή πολιτική Τζιτζικώστας κ.λ.π.) κατέλαβαν ποσοστό 7 % και συνολικά 393.518 ψήφους. Η Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου και του Μαίου του 2012 κατέλαβε 29,7 % και 18,8 % και 1.825.711 και 1.192.100 ψήφους αντίστοιχα. Στη πραγματικότητα η επιρροή της Ν.Δ. εμφανίζεται πιο αυξημένη διότι ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων της στην Περιφέρεια Αττικής υποστήριξαν το Σγουρό. Οι περιφερειακές κινήσεις που στηρίχθηκαν από το ΠΑΣΟΚ κατέλαβαν, το 16,4 % δηλαδή 921.956 ψήφους ωστόσο ένα σημαντικό τμήμα τους αφορά πρόσωπα που προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ και θεωρήθηκαν ως καταλληλότεροι εκφραστές του μνημονιακού μπλοκ και στηρίχθηκαν από ψηφοφόρους της Ν.Δ. ή άλλων μνημονιακών πολιτικών ρευμάτων. β) η κάμψη της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ που επανέρχεται στα επίπεδα των εκλογών του Μαΐου του 2012, δηλαδή σε 17,8 % και 1.000.659 ψήφους έναντι 26,9 και 1.655.204. Δηλαδή μέσα σε μία διετία και θεωρητικά σε μία εκλογική αναμέτρηση όπως οι αυτοδιοικητικές εκλογές που θα ήταν ευκολότερο να εκφραστεί η κοινωνική διαμαρτυρία αλλά και ένα ανερχόμενο πολιτικό ρεύμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία απώλεια 655.000 χιλιάδων ψηφοφόρων γ) η σχεδόν καθολική κυριαρχία σε επίπεδο περιφερειών και δήμων των αστικών μνημονιακών δυνάμεων, που θα έχει σημαντικές επιπτώσεις ι) στην οργάνωση των συναινέσεων σε τοπικό επίπεδο του συνασπισμού εξουσίας, ιι) στη προώθηση της πολιτικής των κοινωνικών και οικονομικών αναδιαρθρώσεων, λόγω του ρόλου της αυτοδιοίκησης μετά τον Καλλικράτη και ειδικά στη συγκυρία της κρίσης και της αναδιάρθρωσης και ιιι) θα αποτελέσουν ένα ισχυρό αντίρροπο πόλο εξουσίας μεταξύ άλλων στην περίπτωση ανόδου μίας κυβέρνησης της αριστεράς δ) η επιρροή της αριστεράς παραμένει υψηλή και ανέρχεται στο 29 %. Μπορεί υπό προϋποθέσεις να χαρακτηριστεί θετικό ότι έγινε μία αναδιάταξη των σχέσεων μεταξύ των αριστερών δυνάμεων, και ενισχύθηκαν οι δυνάμεις που έχουν μία σαφή αντι ΕΕ τοποθέτηση και ότι η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ αυξήθηκε κατά 230.000 ψήφους και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά 110.000 ψήφους σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Ωστόσο αυτό ι) δεν αναιρεί το γεγονός ότι η δυναμική των μνημονιακών δυνάμεων με τις διάφορες παραλλαγές εμφανίζεται πιο ενισχυμένη παρά τις επιπτώσεις της κρίσης ιι) ότι για να καρποφορήσει αυτή η αναδιάταξη σχέσεων, και να δώσει νέα ώθηση στη δυναμική της αριστεράς πρέπει να κατευθυνθεί σε μία κίνηση ανάπτυξης αριστερού μετώπου στη βάση του μεταβατικού προγράμματος και όχι σε μία αυτάρεσκη κομματική συγκρότηση ή ανασυγκρότηση η οποία ακυρώνει τα όποια θετικά στοιχεία. ε) Ειδική σημασία αποκτά η άνοδος κατά 30.000 ψήφους της φασιστικής συμμορίας της ΧΑ, η οποία μετά τη δολοφονία Φύσσα και την κρατική “εξάρθρωση” της, αποδεικνύει τα μόνιμα χαρακτηριστικά που αποκτά ως κοινωνικό ρεύμα. Άνοδος η οποία συνοδεύεται και από το γεγονός της καταγραφής της ως μαζικό ρεύμα σε γειτονιές της Αθήνας.
Φάνηκε και μέσα από αυτές τις εκλογές, ότι δεν υπάρχουν ούτε εύκολες απαντήσεις, ούτε μαγικές λύσεις. Πολύ περισσότερο, ότι χωρίς την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στη πραγματική ζωή, στους χώρους εργασίας, την εκπαίδευση, στις συνοικίες, η έκφραση ενός αριστερού ρεύματος μόνο ως μορφή διαμαρτυρίας μέσα από τις εκλογές έχει και εκλογικά όρια. Φαίνεται επίσης ότι οι πραγματικοί κοινωνικοί συσχετισμοί, που παράγονται μέσα από τον εργοδοτικό δεσποτισμό στους εργασιακούς χώρους, την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης μέσα στους θεσμούς, την οργάνωση της συναίνεσης πρωτίστως μέσα από το αστικό κράτος και όχι από τα κόμματα – ειδικά σε συνθήκες κρίσης – αλλά και η απρόθυμη συγκατάθεση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων στην κυρίαρχη πολιτική δεν μπορεί να ανατραπούν, χωρίς ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων με πρωταγωνιστές σε αυτό τις αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις και απαραίτητη την ενότητα τους.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κατ αρχήν θετικό. Με ποσοστό 2,3 % και 127.000 ψήφους ανασυγκροτεί την επιρροή της περίπου 50.000 ψήφους πάνω από τις εκλογές του Μαίου του 2012. Κατά ένα τμήμα αυτή η αύξηση οφείλεται και στην έμμεση, ή άμεση στήριξη της και την τροφοδότηση της από άλλα ρεύματα και οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, ή και αντιμνημονιακών κινήσεων τα οποία δεν είχαν εκπροσώπηση σε περιφερειακό επίπεδο. Αναδεικνύεται ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα υπαρκτό, υπολογίσιμο και ευδιάκριτο ρεύμα στο εσωτερικό της αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει, να αξιοποιήσει αυτή την επιρροή για να συμβάλλει στο στόχο της προώθησης μίας αριστερής πολιτικής συμμαχίας που να συμπεριλαμβάνει δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες δυνάμεις με άξονα το μεταβατικό πρόγραμμα εργατικής εξόδου από την κρίση, με επίκεντρο τη ρήξη με τις πολιτικές της Ε.Ε. και την έξοδο από την ΟΝΕ. Η συγκρότηση μίας τέτοιας συμμαχίας θα έδινε μεγάλη δυναμική στην ταξική πάλη αλλά και στην πολιτική εκπροσώπηση της αριστεράς.
Όπου επιχειρήθηκε μία τέτοια προσπάθεια σε τοπικό επίπεδο και εν μέρει καρποφόρησε ακόμα και με αντιφάσεις από την πλευρά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, (στο Χαλάνδρι, στα Βριλήσσια, στο Ιλιο, στην Αγ. Παρασκευή και αλλού) τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά. Πολύ περισσότερο απαιτείται μία τέτοια προσπάθεια, στο εργατικό κίνημα, αλλά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Αποδείχθηκε και σε αυτή τη μάχη, η στρατηγική σημασία τόσο της ύπαρξης και πολιτικής αυτοτέλειας ενός αντικαπιταλιστικού πόλου, όσο και της αναγκαιότητας ο πόλος αυτός να στρατεύεται και να προωθεί την συγκρότηση ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου των ευρύτερων δυνάμεων της αριστεράς στη βάση του προγράμματος εργατικής διεξόδου από την κρίση.
Οι ευρωεκλογές, σαν μία επόμενη εκλογική μάχη πρέπει να ανακόψουν τα αρνητικά του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών και να ενισχύσουν τα θετικά. 1) Να μειωθεί η επιρροή των μνημονιακών και πρωτίστως των κυβερνητικών κομμάτων 2) Να καταστεί ευδιάκριτη η άνοδος της αριστεράς 3) Να ενισχυθούν οι δυνάμεις στο εσωτερικό της αριστεράς, που έχουν μία σαφή αντι ΕΕ και αντι ΟΝΕ κατεύθυνση 4) Να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί η εκλογική – πολιτική επιρροή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είναι αναγκαίο βήμα για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην αριστερά κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για την αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών.
Στο δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει α) να ηττηθούν όπου βρίσκονται οι εκπρόσωποι των κυβερνητικών κομμάτων και των ευρύτερων μνημονιακών δυνάμεων β) να δοθεί η μάχη για την εκλογική νίκη σχημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως στο Χαλάνδρι και στο Κερατσίνι, γ) να στηριχθούν σχήματα με ριζοσπαστικό περιεχόμενο που δίνουν μεγάλες μάχες με μονοπωλιακά ή τοπικά συμφέροντα, όπως στον Αλιμο – Ελληνικό, στη Φιλαδέλφεια, στο Βόλο και αλλού δ) να στηριχθούν τα σχήματα της Λαϊκής Συσπείρωσης, στη Πάτρα, στο Χαϊδάρι, στη Πετρούπολη και αλλού όπου συγκρούονται με παράγοντες του κυβερνητικού στρατοπέδου, ε) να στηριχθούν σχήματα που αναπτύσσουν, έστω με αντιφάσεις,αγωνιστικές και κινηματικές πρακτικές και εκλογικά βρίσκονται αντιμέτωπα με μνημονιακούς υποψηφίους, όπως στην Αθήνα, το Βύρωνα, τους Αγ.Αναργύρους και αλλού (σε αντίθεση με σχήματα που διαπνέονται από μια πλήρως διαχειριστική λογική και πρακτική, όπως στην Αγ.Παρασκεύη ή το Αιγάλεω)
Ως ΑΡΑΣ με τη συμμετοχή μας στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ευρωεκλογές θέλουμε να υποστηρίξουμε την κατεύθυνση αυτή που στοχεύει στην διαμόρφωση ενός ευρύτερου αριστερού κοινωνικό πολιτικού μετώπου αλλά και την ενίσχυση στο εσωτερικό του μίας πλατιάς μετωπικής συμπόρευσης δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
.
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
Τρίτη 20 Μαΐου 2014
