Τοποθέτηση της
ΑΡιστερής Αντικαπιτασλιστικής Συσπείρωσης
για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014
Τέσσερα χρόνια μετά την εκδήλωση των αποτελεσμάτων της διεθνούς οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, η ταξική πάλη βρίσκεται σε σημείο καμπής. Παρά τα προεκλογικά πυροτεχνήματα περί πρωτογενούς πλεονάσματος (εξίσου θνησιγενή με τα προηγούμενα «success story»), το ελληνικό χρέος παραμένει μη εξυπηρετήσιμο. Ενώ η αστική στρατηγική της παραμονής στην Ευρωζώνη με κάθε όρο και της εσωτερικής υποτίμησης επιβάλλεται και προχωράει, η αστάθεια στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό – που παράγεται από τη βίαιη διάρρηξη κοινωνικών συμμαχιών και εκπροσωπήσεων – παραμένει. Σε αντίθεση όμως με την πρώτη διετία εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, δεν εκφράζεται από την όξυνση των κοινωνικών αγώνων, αλλά από την έκφραση της λαϊκής διαμαρτυρίας κυρίως μέσω της δημοσκοπικής καταγραφής της αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο πριν τις τριπλές εκλογές η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει χαρακτηριστικά ενός δυναμικά ανερχόμενου πολιτικού ρεύματος, αλλά αντίθετα εμφανίζει στασιμότητα και φαίνεται ότι δε συγκροτεί οργανωτικούς δεσμούς και σταθερές σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης με τις λαϊκές μάζες. Με αυτή την έννοια, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, δεν αποτελεί μία βεβαιότητα, παρά τις περί του αντιθέτου εκτιμήσεις ορισμένων που αντιλαμβάνονται την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προ των πυλών για να υλοποιήσει ένα σχέδιο αστικής διαχείρισης, με στόχο την ενσωμάτωση της δυσαρέσκειας των λαϊκών μαζών σε μία νέα αστική στρατηγική.
Η αστική στρατηγική για τη διαχείριση της κρίσης δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο παραχωρήσεων ή συμβιβασμών προς τα λαϊκά στρώματα. Με αυτό το δεδομένο, είναι σαφές ότι κάθε πραγματική εναλλακτική στρατηγική διεξόδου από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων οφείλει να έρθει σε σύγκρουση με τους βασικούς πυλώνες της αστικής στρατηγικής (εξυπηρέτηση του χρέους, παραμονή στο ευρώ, ένταξη στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ΕΕ-ΝΑΤΟ, διατήρηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών επιχειρήσεων υπό ιδιωτική ιδιοκτησία και έλεγχο). Ένα πρόγραμμα εργατικής διεξόδου από την κρίση οφείλει συνεπώς να περιέχει μια σειρά στόχων (ανατροπή των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και της κυβέρνησης-στάση πληρωμών/διαγραφή του χρέους-έξοδο από ΟΝΕ και ΕΕ-εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, αναδιανομή του κοινωνικού προϊόντος σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων) που οδηγούν σε συνολική αντιπαράθεση με τη στρατηγική του συνόλου των αστικών μερίδων της χώρας μας και σε συνολική αναδιάταξη των κοινωνικών όρων της σύγκρουσης.
Για να διαβάσετε περισσότερα κάντε κλικ στον σύνδεσμο και κατεβάστε το pdf.
