|
Της σύνταξης
40 χρόνια πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η εισβολή των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο ανέτρεψε βίαια τα σχέδια «κοινοβουλευτικοποίησης» της χούντας, οξύνοντας αντιθέσεις του συνασπισμού εξουσίας, και αποτέλεσε την «αρχή του τέλους» για τη δικτατορία. Η εξέγερση σημάδεψε την ιστορία της μεταπολίτευσης, ως υπαρκτή δυνατότητα των υποτελών τάξεων να επικαθορίζουν την εξέλιξη της ταξικής πάλης, οριοθετώντας την αστική στρατηγική και ανοίγωντας δρόμους για την ανατροπή της. Το κόκκινο νήμα που ξεκινάει από την λαϊκή Αντίσταση ενάντια στην τριπλή κατοχή, με μπροστάρη το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, περνάει στο «δεύτερο αντάρτικο» του ΔΣΕ, την τελευταία επανάστατική διαδικασία στην Ευρώπη, βρήκε τη λογική του συνέχεια στην εξέγερση του ’73. Το νήμα αυτό διαπερνά, ακόμα, υποδόρια την ταξική πάλη, αποτελώντας ταυτόχρονα, προβολή της δυνατότητας στο σήμερα, για την υλοποίηση τομών από των λαϊκό παράγοντα, αλλά και το κίνδυνο για ασυνέχειες όσον αφορά τη θέση του κόσμου της εργασίας έναντι του κεφαλαίου. Η ύφεση των αγώνων, φαίνεται να αποτελεί στοιχείο, που έχει να κάνει, όχι με μια παροδική φάση, αλλά με βαθύτερες εξελίξεις της ταξικής πάλης σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δομής. Η προώθηση των αναδιαρθρώσεων στους εργασιακούς χώρος, οριοθετεί την ανάπτυξη αντιστάσεων και αναδιαμορφώνει τα χαρακτηριστικά του κόσμου της εργασίας. |
Στο πολιτικό πεδίο οι εξελίξεις αποτυπώνονται γλαφυρά στην πρόσφατη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση για την πρόταση δυσπιστίας: το κυβερνητικό κέντρο, προωθεί άτεγκτα τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, ενώ η πολιτική έκφραση του λαού, η Αριστερά, κυμαίνεται από την αναμονή της πτώσης του «ώριμου φρούτου» της εξουσίας, μέχρι την ανέξοδη κριτική στις «ρεφορμιστικές αυταπάτες», χωρίς τίποτε από τα δύο να τροφοδοτεί τους αγώνες και να αδυνατεί να ανοίξει δρόμους σύγκρουσης με τις αστικές στρατηγικές. Το 1973, τα σχέδια για το Σύνταγμα και την πολιτικοποίηση της χούντας ανακόπηκαν βίαια από το Πολυτεχνείο. Σήμερα, όμως ο κύλος των γεγονότων, με χαρακτήρα αυθόρμητου ξεσπάσματος, και τα αποτελέσματα που μπορούν να παράγουν, οριοθετείται από την ενοποίηση του συσνασπισμού εξουσίας και την απουσία μιας ριζοσπαστικής λαϊκής προοπτικής, που να αποτελεί φόβητρο για την αναπαραγωγή της αστικής εξουσίας. Καθήκον της αριστεράς, στη μακρά συγκυρία που διανύουμε, αποτελεί, όχι μόνο η αναφορά στο κόκκινο νήμα, της διαρκούς υλικής αμφισβητήσης της αστικής εξουσίας, αλλά η διαμόρφωση των όρων για την ενεργοποίηση των δρώντων υποκειμένων της ταξικής πάλης προς αυτήν την αμφισβήτηση. Ο Δ. Σαραφιανός, 40 χρόνια από την εξέγερση του ‘73, γράφει για το επίκαιρο μήνυμά της στο σήμερα. Η Μ. Τσίχλη αναλύει τις εξελίξεις εντός της αριστεράς και περιγράφει τους όρους για τη διαμόρφωση ενός αριστερού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, σε σύγκρουση με τη στρατηγική του Μνημονίου και του ευρωμονόδρομου. Η Α. Σταυροπούλου, περιγράφει τα χαρακτηριστικά και την ανάπτυξη του φασισμού, καθώς και τη διαχείριση του από το κράτος μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Ο Β. Νομικός προσεγγίζει το εγχώριο τοπίο στην αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας και το ρόλο της Ε.Ε. στη διαμόρφωση του, αλλά και ψηλαφεί την κατεύθυνση για την ανάπτυξη αντιστάσεων, τόσο στη συγκυρία, όσο και στρατηγικά. Ο Δ. Πετρόπουλος καταπιάνεται με την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο τομέα, τις αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν και τις αναγκαιότητες που ανακύπτουν για το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα. Ο Λ. Μπέτσης αποτιμά τις κινητοποιήσεις των μηχανικών ενάντια στην αλλαγή του ασφαλιστικού και τα νέα μέτρα, και γράφει για την παρέμβαση στον κλάδο, εν όψει και των εκλογών του Τ.Ε.Ε. Ο Θ. Μπούσουλας προσεγγίζει τις εξελίξεις στα κοινωνικά μέτωπα, τόσο εκείνα που παραμένουν ανοιχτά στη συγκυρία, αλλά και αυτά που εξελίχθηκαν το αμέσως προηγούμενο διάστημα. Ο Γ. Βλάχος, προσπαθεί να τοποθετηθεί στο ερώτημα για τον αν οι κρατικοί μετασχηματισμοί στην Ελλάδα αποτελούν, στοιχεία ανάδειξης ενός κράτους έκτακτης ανάγκης. Το άρθρο αποτελεί την πρώτη προσπάθεια, σε μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν στα επόμενα τεύχη με θέμα τους μετασχηματισμούς του κράτους, στο φόντο της δομικής καπιταλιστικής κρίσης. Τα κείμενα των Σ. Λαπιέρη/ Χ. Μπέκα, και Κ. Μπαρμπεράκη/ Δ. Ράμου, αποτιμούν τις κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια, αναλύουν τη στρατηγική της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και προσεγγίζουν μια μάχιμη γραμμή για το κίνημα. Ο Γ. Μελισσαρόπουλος αναλύει την εξέλιξη της κρίσης σε επίπεδο Η.Π.Α., Ε.Ε. και Ελλάδας, περιγράφοντας παράλληλα την εξέλιξη και τις κατευθύνσεις τις ανδιάρθρωσης σε αυτά τα επίπεδα. |
