Μόλις μία βδομάδα μετά τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών και την ανάδειξη της ΝΔ στην κυβέρνηση, το φοιτητικό κίνημα, η νεολαία και εν γένει το λαϊκό κίνημα έρχονται αντιμέτωπα με την πρώτη κυβερνητική πρωτοβουλία, αυτής της κατάθεσης του νομοσχεδίου περί κατάργησης του Ασύλου. Ήταν ήδη σαφές από την προεκλογική περίοδο πως ένα από τα βασικά στοιχεία του πολιτικού προγράμματος της ΝΔ ήταν ο χώρος της εκπαίδευσης και δη η κατάργηση του Ασύλου. Η πολιτική προπαγάνδα από την πλευρά της ΝΔ για το πανεπιστημιακό άσυλο της ανομίας εντάσσεται στην στρατηγική της όξυνσης του αυταρχισμού και σκλήρυνσης της κρατικής καταστολής απέναντι στο νεολαιίστικο και το λαϊκό κίνημα μετά από σχεδόν μία δεκαετία οξυμένης αντιπαράθεσης των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την κατοχύρωση από πλευράς τους θέσεων μάχης. Η Ν.Δ., αναδεικνύοντας τα ζητήματα του «νόμου και της τάξης» επιχείρησε α) να συσπειρώσει το κοινωνικό μπλοκ πολιτικής και εκλογικής της στήριξης, β) να μετατοπίσει τη δημόσια συζήτηση σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση, παράγοντας αντίστοιχα πολιτικοϊδεολογικά αποτελέσματα και γ) να προετοιμάσει τους όρους μίας πολιτικής και κοινωνικής ρεβάνς απέναντι σε πλατιά στρώματα που την τελευταία δεκαετία διαμόρφωσαν όρους αστάθειας. Μέσα σε αυτή την ευρύτερη διεργασία, το άσυλο έχει τη δική του, ιδιαίτερη θέση.
Η κατάθεση στις 23 Ιούλη του νομοσχεδίου για την κατάργηση του ασύλου και η ψήφισή του μέσα στον Αύγουστο δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, καθώς όλους τους προηγούμενους μήνες υπήρξε μία συστηματική στοχοποίηση του Ασύλου μέσα από μία σειρά μηχανισμών: Πρυτάνεις, καθηγητές, ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα. Η στρέβλωση του πολιτικού ρόλου του ασύλου και η ανάδειξή του ως ενός χώρου, στον οποίο διαπράττονται δήθεν με συστηματικό τρόπο εγκληματικές ενέργειες και ανθίζει το εμπόριο ναρκωτικών είναι τα συνεχή συστηματικά ψέματα που αναπαράγονται από όλους του επίσημους και μη μηχανισμούς του κράτους, για να αποκρύψουν την πραγματική σκοπιμότητα για την κατάργηση του Ασύλου, η οποία δεν είναι άλλη από την καταστολή του φοιτητικού κινήματος και του φοιτητικού συνδικαλισμού εντός των χώρων των πανεπιστημίων, αλλά και η αποστέρηση ενός βασικού εργαλείου ευρύτερα για το λαϊκό κίνημα.
Από τα στοιχεία που δίνει η ίδια η Ελληνική Αστυνομία σε σχέση με την στατιστική καταγραφή φαινομένων εγκληματικότητας, δεν επιβεβαιώνεται κανένας ισχυρισμός ότι εντός των χώρων ασύλου καταγράφονται εγκληματικές ενέργειες. Ακόμα δε και αν λάμβανε κανείς υπόψη τις εξωπραγματικές αφηγήσεις που αναπαράγουν συγκεκριμένα τμήματα του καθηγητικού σώματος, συνεπικουρούμενα από τα ΜΜΕ, το μόνο που αποδεικνύεται είναι ότι η πυκνότητα εμφάνισης παραβατικών συμπεριφορών (στις οποίες βέβαια προσμετρώνται από τα διάφορα παπαγαλάκια οι πρακτικές του φοιτητικού κινήματος) εντός των χώρων ασύλου είναι υποπολλαπλάσια σε σχέση με την πυκνότητα διάπραξης αδικημάτων στον γενικό πληθυσμό, με βάση τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ.. Επομένως, δεν στοιχειοθετείται με κανένα δεδομένο ακόμα και από τις έρευνες που πραγματοποιούνται από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό πως το άσυλο ευνοεί την αύξηση «εγκληματικών ενεργειών».
Σε σχέση δε με τη διακίνηση και την «άνθιση» του εμπορίου ναρκωτικών η πραγματικότητα για ακόμη μία φορά αποκρύπτεται και αξιοποιείται για την καλλιέργεια του κοινωνικού αυτοματισμού και του αισθήματος της ανασφάλειας στο σύνολο της κοινωνίας, αλλά και του φοιτητικού σώματος. Η αστυνομία όχι απλώς γνωρίζει τους χώρους όπου γίνεται διακίνηση και χρήση ναρκωτικών, αλλά ελέγχει και μεθοδεύει συστηματικά τους χώρους αυτούς. Εξάλλου, η υποβάθμιση περιοχών με συντεταγμένο τρόπο, η εξώθηση εξαρτημένων προσώπων και της χρήσης προς συγκεκριμένα σημεία στον αστικό ιστό αποτέλεσε πολιτική πρακτική όλων των σύγχρονων αστικών κρατών (ή δήμων) στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, σε συνδυασμό και με άλλες μορφές «υποβάθμισης». Η μεταφορά της διακίνησης και του εμπορίου ναρκωτικών έξω από τους χώρους των πανεπιστημίων ξεκίνησε το 2012 με συντεταγμένο τρόπο με την καθοδήγηση της αστυνομίας και στόχευε στην απαξίωση του ασύλου και στην δημιουργία φόβου και ανασφάλειας σε μία περίοδο που η αριστερά παρουσίαζε ανοδική πορεία. Τα επόμενα χρόνια, επιχειρήθηκαν από την αστυνομία κατασταλτικές παρεμβάσεις, πάντα με το πρόσχημα της πάταξης του εμπορίου ναρκωτικών, οι οποίες βρήκαν δυναμική απάντηση από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος, που στόχευαν στην στοχοποίηση των αριστερών πολιτικών δυνάμεων και τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος. Οι επιθέσεις αυτές δεν είχαν καμία σχέση με τα ναρκωτικά. Άλλωστε, εάν η αστυνομία ήθελε να αντιμετωπίσει την διακίνηση των ναρκωτικών, είχε τις δυνατότητες και τα μέσα να το πράξει.
Ο χώρος του πανεπιστημίου αποτελεί έναν από τους λίγους χώρους στον οποίο υφίσταται με μαζικούς όρους ενεργός συγκροτημένος συνδικαλισμός, με συσσωρευμένες δυνάμεις της αριστεράς και δυνατότητα ανάπτυξης κινητοποιήσεων και ριζοσπαστικών πρακτικών. Ταυτόχρονα, είναι εκείνος ο χώρος όπου η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα κατόρθωσε πολλές φορές να ανακόψει την καπιταλιστική αναδιάρθρωση και να πετύχει νίκες. Το Άσυλο αποτελεί την εγγύηση για την ανάπτυξη κινηματικών, ριζοσπαστικών συνδικαλιστικών πρακτικών μέσα στα πανεπιστήμια, λειτουργώντας ως φραγμός απέναντι στις ευθείες κατασταλτικές παρεμβάσεις σε βάρος των κάθε μορφής (ταξικών) πολιτικών δραστηριοτήτων. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε πολλές φορές σημείο συμπύκνωσης και ιστορικής συνέχειας των αγώνων του λαϊκού κινήματος. Η συνθήκη αυτή, δηλαδή το γεγονός ότι το άσυλο μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο νεολαιίστικων, αλλά και ευρύτερων λαϊκών αγώνων, ότι στους χώρους αυτούς μπορούν να συνευρίσκονται, να συντονίζονται ευρύτεροι κοινωνικοί αγώνες είναι η αιτία που κάνει επιτακτική την κατάργησή του.
Δεν είναι τυχαίο που η κατάργηση του ασύλου αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα για την κυβέρνηση, προκειμένου να υλοποιήσει μετέπειτα το πρόγραμμά της για την τριτοβάθμια εκπαίδευση: διαγραφές φοιτητών στα ν+2 έτη, αναδιαμορφώσεις προγραμμάτων σπουδών, απαξίωση επαγγελματικών δικαιωμάτων, άρση οποιασδήποτε προστασίας των αποφοίτων νέων εργαζομένων απέναντι στην εργοδοτική εξουσία και όξυνση του αυταρχισμού των διοικήσεων. Αποτελεί πάγια κίνηση της δεξιάς και όχι μόνο, η ψήφιση νόμων μέσα στο καλοκαίρι, ενώ οι σχολές είναι κλειστές και δεν υπάρχει η δυνατότητα για το φοιτητικό κίνημα να εκκινήσει τις συλλογικές του διαδικασίες και να παρέμβει δυναμικά. Η φοιτητική, αλλά και η ευρύτερη αριστερά οφείλει να σηκώσει το γάντι αυτής της αντιπαράθεσης. Κινηματικά, ενιαιομετωπικά να πάρει άμεσες ενάντια στην κατάργηση του ασύλου.
Πρώτος κόμβος είναι η κινητοποίηση στο πεδίο του δρόμου στις 23 Ιουλίου, ημέρα κατάθεσης του νομοσχεδίου.
Το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα δεν πρόκειται να ανεχθεί τις αυταρχικές παρεμβάσεις. Η κατάργηση του ασύλου και η ευρύτερη στόχευση της αυταρχικής επιβολής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης δεν θα περάσει. Τα σχέδιά τους, για μια ακόμα φορά, θα καταργηθούν στο δρόμο.
