Δήλωση Πολιτικής Συνεργασίας Οργανώσεων της Κομμουνιστικής Αριστεράς
Τα πέντε τελευταία χρόνια η Ελλάδα έγινε το πειραματικό εργαστήριο της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Επιβλήθηκε ταπεινωτική επιτροπεία και καταλύθηκε κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας. Η ανεργία έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, τα εργασιακά δικαιώματα και όποιοι μηχανισμοί κοινωνικού κράτους καταβαραθρώθηκαν, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται και το ΑΕΠ συρρικνώνεται δραματικά.
Παρά την κινηματική ύφεση του τελευταίου διαστήματος, είναι σαφές ότι η τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια και ο μεγάλος κύκλος αγώνων της διετίας 2010-12 κλυδώνισε συθέμελα το πολιτικό σύστημα, με αποτέλεσμα ένα κόμμα της ρεφορμιστικής αριστεράς να βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Στο έδαφος όμως της ύφεσης των κοινωνικών αγώνων και της κυριαρχίας των λογικών ανάθεσης αυτή η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υπογράψει νέο μνημόνιο-συμφωνία που θα οδηγήσει σε ένα νέο φαύλο κύκλο μέτρων και ύφεσης, υποτασσόμενη στις πιέσεις των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και στα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Αποδείχθηκε όλα αυτά τα χρόνια ότι υπάρχει ένα πραγματικό κενό αριστεράς, που θα αναδείξει έναν άλλο δρόμο για την έξοδο από την κρίση προς όφελος των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να συγκρουσθεί με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, ενώ το ΚΚΕ ούτε μπορεί, ούτε θέλει να αναλάβει πρωτοβουλίες ανατροπής, παραπέμποντας την διέξοδο στην «λαϊκή εξουσία» χωρίς να περιγράφει ένα πολιτικό σχέδιο και τις ανάλογες πολιτικές συμμαχίες για την ανατροπή του σημερινού ταξικού συσχετισμού δυνάμεων.
Η κατάσταση στην εκτός των τειχών αριστερά, παρά τους αγώνες που έχει δώσει, παρά τη συμβολή της στη συγκρότηση και προβολή ενός μεταβατικού προγράμματος σύγκρουσης και ρήξης, ανέδειξε τις ανωριμότητες και τις ιδεοληψίες που δεν της επέτρεψαν να συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου στη βάση του μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εργατικής διεξόδου από την κρίση. Ακόμη και σήμερα απουσιάζει η διάθεση αυτοκριτικής και αλλαγής κατεύθυνσης.
Παρά ταύτα μέσα στην κρίση αυτή φάνηκε ότι υπάρχουν δυνάμεις και αγωνιστές με κομμουνιστική αναφορά που μπορούν να συγκλίνουν αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση και να ανταποκριθούν στην ανάγκη των καιρών να βαθύνουν τον κοινό πολιτικό σχεδιασμό και την κοινή πολιτική τους πρακτική. Οι δυνάμεις αυτές, συναντήθηκαν σε βασικές εκτιμήσεις μέσα στην κρίση. Το τελευταίο διάστημα συναντήθηκαν στο πλαίσιο των προσπαθειών μετωπικής συμπόρευσης της Αριστεράς του δρόμου της ρήξης με ευρώ και ΕΕ.
Πρόκειται για δυνάμεις που συγκλίνουν
α) στην ανάγκη υπέρβασης του καπιταλισμού και της επαναστατικής οικοδόμησης ενός άλλου κοινωνικού μοντέλου, μέσω της διαμόρφωσης της δικτατορίας του προλεταριάτου.
β) στην υπεράσπιση των αποπειρών οικοδόμησης του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα της οκτωβριανής επανάστασης και της κινέζικης επανάστασης, ταυτόχρονα με την κριτική απόρριψη των κοινωνικών σχηματισμών που προέκυψαν από αυτές τις απόπειρες και περαιτέρω αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών που τον οδήγησαν στη στρέβλωση και τελικά στην κατάρρευση, ή την καπιταλιστική παλινόρθωση.
γ) στον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και τη γραμμή του «αδύναμου κρίκου» ως βάση για ένα νέο διεθνισμό
δ) στη γραμμή μαζών, στη δουλειά μέσα στο κίνημα, στην οικοδόμηση συλλογικών αντιστάσεων και νικηφόρων αγώνων
ε) στην αυτοκριτική προσέγγιση και στην επιθυμία για πραγματικές τομές με το συντηρητισμό, τον εμπειρισμό, το σεχταρισμό μέσα στη ριζοσπαστική Αριστερά
στ) στη δημοκρατική μετωπική κουλτούρα και την επιμονή ότι η διαδικασία ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς απαιτεί πεδία σύγκλισης, συντροφικής συζήτησης, κοινωνικού και πολιτικού πειραματισμού.
Είμαστε πεπεισμένοι πως υπάρχουν δυνάμεις και αγωνιστές, ρεύματα και αναζητήσεις που μπορούν να συναντηθούν και να στρατευτούν στην υπόθεση της ανασύνθεσης, ανασύνταξης και οικοδόμησης της κομμουνιστικής Αριστεράς, οι ελλείψεις και οι αδυναμίες της οποίας αποτελούν έναν μεγάλο ιστορικό αναχρονισμό.
Υπάρχουν αρκετές δυνάμεις και αγωνιστές που σήμερα αντιλαμβάνονται και τις δυνατότητες και τις ιστορικές ευκαιρίες της περιόδου, αλλά και τον κίνδυνο ενός τέλματος αλλά και διάλυσης, που ενδεχομένως θα συμπεριλάβει το σύνολο των δυνάμεων της αριστεράς, όταν η «πρώτη φορά κυβέρνηση Αριστεράς» θα καταλήξει σε πολιτική ήττα διαρκείας για το σύνολο της Αριστεράς.
Η ιστορική πολυδιάσπαση, αλλά και οι ιστορικές αντιπαραθέσεις δυσχεραίνουν την πολιτική αποτελεσματικότητα πάνω στους κοινούς στόχους. Εμείς που συνυπογράφουμε το κείμενο αυτό αποφασίζουμε καταρχάς να δοκιμάσουμε και δοκιμαστούμε και να προχωρήσουμε άμεσα σε μια κοινή πολιτική διαδικασία που θα περιλαμβάνει:
-
τον κοινό πολιτικό σχεδιασμό και την προσπάθεια διαμόρφωσης κοινών πολιτικών πρακτικών κεντρικά και σε επιμέρους κοινωνικά μέτωπα
-
την ανάληψη των αναγκαίων πρωτοβουλιών που να αναδεικνύουν το στρατηγικό καθήκον της ανασύνταξης των δυνάμεων και την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς.
Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ)
Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΑΡΑΣ)
Παρέμβαση για την ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής αριστεράς.
