Της σύνταξης
Στη συγκυρία στην οποία εκδίδεται το παρόν τεύχος η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί ΕΕ και τρόικας σκληραίνουν τη μνημονιακή πολιτική και τα μέτρα αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων. Το σαθρό πολιτικό και ιδεολογικό πρόσωπο της “εξόδου από το μνημόνιο” που προτάσσει η κυβέρνηση Σαμαρά καταρρέει μπροστά στην αδυναμία υπέρβασης της κρίσης του ελληνικού αλλά και διεθνούς καπιταλισμού μεσοπρόθεσμα, εντείνοντας τα στοιχεία κοινωνικής και πολιτικής ρευστότητας. Η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, η επιβολή του ΕΝΦΙΑ και η φοροαφαίμαξη, οι ιδιωτικοποιήσεις κομβικών δημοσίων επιχειρήσεων και η αυταρχική επίθεση στο πανεπιστήμιο αναδεικνύονται σήμερα στα βασικά μέτωπα πάλης του λαού, η έκβαση της οποίας σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει το συσχετισμό της δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Σε αυτή τη συνθήκη, το ενδεχόμενο της διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών, ενεργοποιεί μια σειρά μηχανισμούς και στο επόμενο διάστημα θα εντείνει την πολιτική πόλωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρώντας να εκφράσει τη σωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, δε φαίνεται διατεθειμένος να μετασχηματίσει την αντιμνημονιακή τοποθέτηση σε αγωνιστική διεκδίκηση για το λαό. Αντίθετα, οδηγείται σε ολοένα και μεγαλύτερους πολιτικούς συμβιβασμούς, εμμένοντας σε μια κατεύθυνση προβολής της ΕΕ- ΟΝΕ ως μονοδρόμου. Από την άλλη το ΚΚΕ αδυνατεί πλήρως να ξεφύγει από την καταστροφική λογική της περιχαράκωσης και να προβάλλει μία εναλλακτική διέξοδο στην κρίση που να είναι ικανή να εμπνεύσει και να τροφοδοτήσει τους αγώνες των εργαζόμενων στρωμάτων.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει καθήκον να επέμβει κρίσιμα στο πολιτικό σκηνικό θέτοντας τις βάσεις ενός κινήματος ανατροπής, το οποίο δεν μπορεί παρά να προκύψει μέσα από την πλατύτερη δυνατή συσπείρωση των αγωνιζόμενων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και ρευμάτων πίσω από ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με τα θεμέλια της καπιταλιστικής επίθεσης. Η δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου της αριστεράς, στη βάση του μεταβατικού προγράμματος φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση, αποτελεί σήμερα επιτακτική ανάγκη για το σήμερα και δρόμο ανατροπής.
Με το παρόν τεύχος επιχειρούμε να συμβάλουμε αφενός στην ανάδειξη των χαρακτηριστικών της περιόδου αυτής σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο και αφετέρου σε μια νικηφόρα στρατηγική για το λαό.
– Ο Γιώργος Μελισσαρόπουλος αναλύει την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής συγκυρίας σε διεθνές επίπεδο (σελ 3) αλλά και στο πλαίσιο του ελληνικού καπιταλισμού (σελ. 90)
– Η Μαριάνα Τσίχλη γράφει για τις πολιτικές κατευθύνσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και την αναγκαία πολιτική στρατηγική της στο σήμερα (σελ. 26)
– Ο Γιώργος Βλάχος αναλύει την πολιτική σημασία της δημοκρατικής οργανωτικής συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (σελ. 47)
– Φιλοξενούμε συμβολή του σ. Γιώργου Βασσάλου σχετικά με το Μέτωπο που χρειαζόμαστε απέναντι στην πολύχρονη λεηλασία του λαού (σελ. 55)
-Φιλοξενούμε συμβολή του σ. Κώστα Σμπόνια, εκπαιδευτικού και αντιπροέδρου του συλλόγου Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος (σελ. 59)
– Ο Βασίλης Νομικός γράφει για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και τις προωθούμενες αλλαγές στο χώρο της ενέργειας (σελ. 62)
– Ο Δημήτρης Πετρόπουλος εκθέτει τα πολιτικά χαρακτηριστικά της επίθεσης στους δημοσίους υπαλλήλους μέσω της αξιολόγησης (σελ. 68)
– Ο Δημήτρης Σαραφιανός αναλύει τα χαρακτηριστικά της ουκρανικής εξέγερσης (σελ. 70)
– Η Βασιλική Αθανασοπούλου και ο Χάρης Μπέκας σκιαγραφούν τη συγκυρία στα πανεπιστήμια και μια νικηφόρα κατεύθυνση για το φοιτητικό κίνημα (σελ. 78)
– Ο Γιώργος Μπαρούτας αρθρογραφεί για την αναγκαιότητα της Αριστερής Μετωπικής Συμπόρευσης (σελ. 134)
